Zondagochtend na de Antwerp Race annex feestavond brachten we onze Half Moon naar het ponton bij St.-Anneke voor een paar demonstratiewedstrijdjes op de rede van Antwerpen. Groot was onze verbazing dat er op die ponton niemand van de organisatie te bekennen was, noch de aangekondigde cateringservice. Op onze zoektocht naar een warme kop koffie -alles nog toe, zowel de plaatselijke horeca als de organiserende Liberty Yacht Club- belandden we uiteindelijk bij de tennisclub van de NV de Vlijt, waar men ons en een paar andere zeilers wat graag een ‘bakkie troost’ aanbood.
Onze tegenstander voor deze dag was in het Willemdok blijven liggen, zelfs met de tweede schutting die er plots bleek te zijn, waren ze niet mee buiten gekomen. Te zwaar doorgezakt na de wedstrijd vermoeden we. En als enige halftonner in het eenheidsklasse-gebeuren leek het ons niet opportuun, zeker niet gezien de sterke wind, om op de allerlaatste dag van ons redelijk volle zeilseizoen vooralsnog iets te breken of te scheuren. Dan maar zelf een klein rustig toertje maken met de boot of ons als bemanningslid aanbieden op de in overvloed aanwezige Bénéteau 25s of andere J-80s?
Dat had gekund, maar na een korte vraag en snelle scheepsraad stapten we aan boord van de ‘Zest of Belgium’ voor een korte demonstratietocht voor het aanwezige publiek bij ATV, Hangar 26 en de wandelterrassen. Een volbloed W-60 is eens wat anders dan ons gele halftonnertje. Na een korte briefing door schipper Stephan Desseyn -"eerst goed rondkijken, dan meedoen met de rest" was de boodschap- werden de trossen losgegooid en alles klaargemaakt om het grootzeil te hijsen. "Twee reven", had Stephan gezegd, "en de genua 4". Of we de spi later nog zouden hijsen hing van de wind af. Het oude Silk Cut grootzeil stond maar net bij of de Zest ging er afvallend op één oor vandoor richting St.-Annabos. "We hadden verwacht dat het grootzeil gisteren tijdens de wedstrijd zou scheuren, maar het heeft het toch uitgehouden", vertrouwde een bemanningslid ons toe: "Een nieuw kost al gauw 25.000 euro, dus gelukkig maar." Toen de kleine fok bijstond, draaiden we terug en vertrokken we voor een hele reeks ups an downs voor de wandelterrassen.
De Zest of Belgium is de oude Tokio II, sparring-boot voor de Tokio die door Nieuwzeelander Chris Dickson succesvol rond de wereld gestuurd werd, totdat bij het begin van de voorlaatste etappe van die Withbread de mast brak en Dickson alle hoop op de eindzege mocht laten varen. Nadien werd de Tokio aangekocht door het Kinepolis-syndicaat met oog op deelname aan de Withbread, maar net zoals de Yess was ook dat syndicaat geen lang leven beschoren bij gebrek aan sponsors.
Terug naar vorige zondag nu...
De winchen aan boord zijn allemaal een beetje groter dan op onze halftonner, en worden aangedreven door ‘koffiemolens’. Het duurt een poos en het kost wel wat energie eer het grootzeil van een voordewindse positie naar een aandewindse stand gezet wordt. Gijp na gijp winchten we de ziel uit ons lijf. Tijd om even bij te komen op de hoge kant in het kruisrak: een nieuwe ervaring. Een diepe afgrond gaapt tussen ons en het water. En dan die snelheid. Dat bewegingsloos over het water glijden... Waw.
In de verte zien we ons gele bootje rustig aan het ponton liggen. Met errond een gezellige drukte van aankomende en vertrekkende J-80s en 11MODs. "Zest of Belgium is nu een vzw waarmee we de Belgische jeugd weer op het water willen krijgen, hen een basis meegeven zodat ze sneller en vooral beter voorbereid op eigen benen kunnen staan", vertelt de voorzitter van de vzw me nadat hij afgelost werd van de bakstagwinch. "Voor een ronde som kan je medeëigenaar worden van de boot, daarvoor krijg je twee keer per jaar een tochtje met de boot cadeau en nog een hele rits andere voordelen. En draag je natuurlijk bij tot de zeezeilopleiding van de Belgische jeugd. Want doorstroming, daar ontbrak het er vroeger (en nu nog steeds) wel eens aan." De Zest of Belgium laat de jeugd kennis maken met het leven op zee en doet in dat kader ook mee aan enkele grote wedstrijden, zoals de Cutty Sark Tall Ships Race, waar ze het verre van onaardig doen: "We maken er echte zeilers van, geen salonzeilers". Op www.ZestOfBelgium.be kan je momenteel slechts wat foto’s zien, binnenkort komt daar ook verandering in.
Op dat moment komt een kleine Mini-transatter "Meritorious" met knalroze gennaker voorbijgescheurd. "Die gasten hebben hier op de Zest de knepen van het vak geleerd en bereiden zich nu voor op de volgende Mini Transat." Ze gaan echter meteen plat in een vlaag en ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze nog wel wat werk voor de boeg hebben.
Die doorstroming, dat heb ik nog eens gehoord. Het is waar dat een groot deel de starters van nu nog steeds dezelfde zijn als die van 10, 15, 20 jaar geleden, alleen de boten veranderen. Volgens hem ligt daar het echte probleem van de lage opkomst van onze nationale zeezeilwedstrijden: geen doorstroming. Wie van die jonge gasten kan er nu in godsnaam op zijn eentje pakweg een competitieve First 31.7 betalen (zelf dacht ik aan een tweedehands halftonner, maar kom...)? Neen: door de jeugd beter op te leiden en hen kennis te laten maken met het zeezeilen, zoals ze dat op de Zest of Belgium doen, is de kans veel groter dat ze op termijn samen in groep een competitieve boot aanschaffen, we denken dan aan een type First Class 8, J-22 of J-24 en zelfs aan een Beneteau 25, en met de hulp van een paar sponsors, die ze eventueel van bij de Zest kennen, kunnen ze dan definitief op weg gezet worden en staat België in de toekomst misschien weer mee op de zeilpodia.
Een project dat alle steun verdient. Méér info? Wil u hen helpen? Mail naar: stephan.desseyn@online.be
Foto © Ronald van der Horst
Meer foto's van Ronald van der Horst:
www.zeilfoto.nl
