Een prachtige zonnige dag zonder ook maar een wolkje dat tegendraads kwam doen. We hebben wind gehad tussen de 15 en 33 knopen en zijn vanaf de start nooit onder de 14 knopen bootsnelheid gegaan. 240 Snelle zeiljachten en 120 zeemijl af te leggen langs de prachtige groene robuuste kust van Nieuw Zeeland.
We spreken af in ontbijtgelegenheid Portside en nuttigen ons laatste warme maal voor de komende 24u. Tactiek en nieuwe meteo info worden besproken. En dan zijn we er klaar voor en trekken naar het startgebied.
Iedereen krijgt zijn/haar bepaalde taak aan boord en die van mij is aan de pumps (grinder) en wat spi trim. Ik zal dat samen met Irish doen. Irish is wat kleiner dan ik en terwijl ik hem zo bekijk denk ik hem wel aan te kunnen wat betreft die koffiemolens. Wel, ik dacht verkeerd. Blijkt dat Irish voor de vorige Volvo Ocean Race gecontacteerd is geweest voor de A boot van de ABN Amro campagne en nu na de race kan ik zeggen dat Irish toch wel net ietsje sneller aan die dingen kan draaien dan ik.
De HSBC Coastal Classic start
Wij hebben de eerste start samen met de catamarans en we starten in de richting van Rangitoto Island (een klein vulkanisch eiland in de Hauraki golf). Upshot heeft een iets betere start lijwaarts van ons en ik zie Rodney met een big smile op zijn gezicht de wind en hun positie tegenover de rest van de vloot doorroepen.
Het is ongelofelijk om deze start gade te slaan. Vanaf het startsignaal hoor je hier en daar het specifieke signaal van de canting keels die in werking worden gebracht. Wij zijn een van de 5 boten die over een eh, beweegbare kiel beschikken (3.90m diep) en samen met die 4 andere komen we uit het pak uit alsof we 8kn meer (vrije) wind hebben dan de rest. We zijn nu net voorbij Rangitoto Island en als ik even achterom kijk, zie ik een 230 spinakers kleuren-pallet-postkaart-beeld welke de achtervolging hebben ingezet.
Sending it
Whired en Pussy GaloreGijpend op de liftjes incasseren we onze winst en grijpen de eerste plaats (van de monohulls) na een dik uurtje racen. Maar iedereen wil wel eens aan de leiding varen, dus wordt deze netjes gedeeld door Upshot (Elliott 50 CK), Pussy Galore (Cookson 50 CK), V5 (TP52 met canting keel) en wij (Backwell-White 52 CK). Ran Tan 3 (Elliott 50 CK) opteert (verkeerd blijkt achteraf) om dieper in zee te gaan varen. Na 3 spinaker wissels moeten de vallen terug in orde gemaakt worden en dus wordt de voordekker naar boven gestuurd. De 2de keer dat we hem naar boven sturen is de wind toegenomen naar een lekkere 25kn en net dat ietsje meer in de vlagen. Wij varen onder onze grootste masttop spi en zijn het voorbije uur niet meer onder de 20 knopen bootsnelheid geweest. WIred doet waarvoor ze ontworpen is en dat is planeren. Rob (de eigenaar) vind het nu wel tijd om wat hoger te gaan varen en naar de A2 of zelfs Jib Top te peelen. Op dit moment is de voordekker halfweg de mast en “we are realy sending it”. Als ik even opkijk van de grinder zie ik 27 knopen bootsnelheid op de ‘jumbo’ aan de mast en de spray komt tot aan de eerste zaling. Die gast daarboven moet daar een ongeloofelijk zicht en klein ballen hebben denk ik bij mezelf. Wie niets doet staat achter de stuurman. De stuurman stuurt aan lij want het kevlar touw dat het bakboord stuurwiel bediend is een uurtje geleden gebroken. Hij kan de golven dus niet zien van zijn standpunt! Wanneer ik naar Rob Basset (de eigenaar) kijk, zie ik hem denken: Wat als we broachen? Wat zal er met mijn mannetje in de mast gebeuren? En verantwoordelijk als dat hij is geeft hij de call hem terug naar beneden te halen, safety first.
Mayday, maday!
We zijn nog maar een paar mijltjes van Cape Bret (100nm achter ons en nog 20nm te gaan) en Al ziet een rode vuurpijl een paar mijl loefwaarts van ons. De VHF komt aan dek en blijkt dat de cat Silveraider ondersteboven ligt, niet goed (voor hen). We berekenen de tijd die nodig is om daar te geraken. Pussy en Upshot liggen bijna op koers van Silveraider en ze bevestigen allebij dat ze zullen stoppen om die mannen te redden. Wij blijven V5 op de hielen zitten, maar de TP 52 CK is lichter en heeft een beetje meer zeil en is dus sneller. De spi gaat eraf en de genua 3 komt in de plaats. In de smalle opening tussen Cape Bret en de Hole in de Rock (een Rots die daar 300m naast ligt) blijkt weinig wind te staan en deftig wat stroming tegen. Wij opteren om rond de rots te gaan met druk en niet voor de shortcut terwijl de dag plaats maakt voor de nacht.
Dolfijnen masturberen onze bulb
Het laatste gedeelte van deze race in de Bay Of Islands is min of meer aan de wind. Iedereen zit in de rail en het is aanzienlijk kouder geworden. Mitch vertelt me dat hij denkt dat zijn voeten er gaan afvriezen. Ik kijk naar m’n ‘Le Chameau’s’ en glimlach tevreden, super aankoop die botten (Ik weet het Robert, laarzen!). De volledig gekante kiel is een prachtig zicht in het fluoriserend water. Ineens duiken er (want dat doen die beesten) een paar dolfijnen op en observeren effe onze bulb vooraleer ze er met de buik gaan tegenaan zwemmen zoals je ze wel eens buik tegen buik tegen elkaar ziet zwemmen. Ik voel me een gluurder, of zijn zij exibisionistisch?
De finish
Nog een paar overstag manoeuvres en we zetten koers naar de finishlijn als 2de boot. V5 finisht voor ons en Upshot achter ons, Pussy galore wordt 4de. Een 2de plaats (in line honours) en 4de op handicap in mijn eerste Coastal is lang niet slecht. En nu is het tijd voor een verdiende rum en coke. Iedereen heeft een fles gekocht en we zijn met 15 aan boord, ik moet u niet vertellen dat de after-sail menig after-ski dik belachelijk maakte.
