Lachen, tranen, vreugdekreten, schouderklopjes, omarmingen, … de mini-transatters zijn een hechte familie. Een familie van zeilers die net terug zijn uit de hel of uit de hemel, maar wel één voor één gelukkig én trots op hun geleverde prestatie. Na de aankomst van een groot peleton serie-jachtjes in de afgelopen Bahia-nacht, was het de Nederlander Koen van Esch die in de vroege ochtend een einde maakte aan zijn slapeloze 6 dagen en nachten. Op het uur van het ontbijt was de meute verzameld om Meester Manuard te verwelkomen en 4 uur later waren de feestelijke honeurs voor Isabelle Joschke, nochtans ‘slechts’ twintigste in het algemene klassement.
Koen van Esch op de grens van zijn limieten
Uitgeput lacht van Esch zijn tanden bloot onder applaus en toejuichingen van zijn galei-broeders, met de Vlamingen Lucas Schroeder en Peter Laureyssens op kop. Maar ook de Britten Andrew Wood en Nick Brannen, alsook de Fransen Jean-Claude Guillonneau, Vincent Barnaud of Matthieu Sannié maakten deel uit van het ontvangst-comitee. Koen zien is de emotionele waarde van deze Transat 6,50 begrijpen.
Grote meneer Sam Manuard
Ook Sam Manuard (Sitting Bull) was, omringd door zijn dichtste familie, verrast een zo grote menigte op het ponton te zien ter ere van zijn aankomst. En ook hij mocht de spontane welgemeende felicitaties van zijn broeder-concurrenten in ontvangst nemen. Felicitaties die op hun plaats waren, aangezien hij een grote rol speelde in het eerste deel van de koers. En ondanks grote tegenslag na de Canarische eilanden hij toch doorzette om eervol zijn Transat te voleindigen. Ook voor het respect dat hij zelf heeft voor de koers en de concurrenten en voor ziijn bescheidenheid.
Sam Manuard heeft zich getoont als gerespecteerd architekt, als geïnspireerd zeeman en als geducht tegenstrever.
Isabelle Joschke
Isabelle JoschkeEn natuurlijk mocht ook Isabelle Joschke een onthaal vol emoties en vriendschap in ontvangst nemen. Alle reeds gearriveerde zeilers waren aanwezig op de steiger om Degrémont-Synergie te verwelkomen De Amerikaan Clayton Burkhalter had zelfs een ruiker bloemen meegebracht.
Lachend en verlegen groette ze iedereen, ontroerd en gelukkig. “Ik heb de boot thuisgebracht”, was het enige wat ze zei na dat ze haar ambities vernietigd zag.
Ze eindigde met een gemiddelde snelheid van 6,42 knopen uiteindelijk 20 ste in het algemeen klassement, 3 dagen, 19 uren na Le Blévec.
