Na de dramatische beelden uit de tweede week, toen de zeilers in de ECO 60-racers voor het eerst kennis maakten met veel wind en hoge bootsnelheid en de één na de ander uit het roer liepen, en af en toe zware averij opliepen, kregen we de voorbije dagen een heel andere wedstrijd te zien. Zullen we het bij ‘saai’ houden?
Van de vijf deelnemers zijn er intussen al 4 over de evenaar: enkel ‘onze’ Christophe Bullens vecht zich ter hoogte van de Kaapverdische eilanden nog een weg naar de doldrums. Zijn boot, de ‘Five Oceans of Smiles Too’, kampt nog met teveel kinderziekten om al competitief te zijn. Zodra het ene probleem opgelost geraakt, komt er steevast een ander op de proppen.
De vele elektrische pannes en wat schade na een uitschuiver (waarbij warempel een bakstag onder een roer geklemd raakte – hoe doet hij dat toch?) noopten Christophe zelfs tot een korte pitstop in de Canarische eilanden. De halte deed hem en de boot goed, hoewel hij vandaag weer een lek ontdekte…
Pool Gutek even eerste
Helemaal vooraan in de wedstrijd vinden we brave bink Brad Van Liew terug, in zijn Le Pingouin. Tijdens het weekend was hij nog even zijn eerste plek kwijt aan de Pool Gutek op de Operon Racing, maar dat was eerder te wijten aan route die Brad volgde rond het hogedrukgebied van St-Helena: Gutek zeilde iets oostelijker, en kon daarom iets meer kantjes van de bocht naar Cape Town afsnijden, met een (heel) tijdelijke eerste plaats als logisch gevolg.
Helaas voor Gutek zorgde een onverwachte uitloper van datzelfde hogedrukgebied voor een oponthoud, en deed een ruige broach de rest van het werk: de Operon Racing heeft geen ruimewindse zeilen meer, enkel nog de solentfok. Brad spuit intussen tegen 22 knopen naar Cape Town en heeft nog zo’n 1700 mijl te gaan. Tegen het weekend zal hij binnenin de boot toch eens op zoek mogen naar stootwillen en landvasten.
Canadees verliest snor
Achter dit duo blijft Canadees Derek Hatfield aanklampen. Het hogedrukgebied van de heilige Helena zal er vanaf vandaag wel voor zorgen dat de Active House tijdelijk stil komt te liggen, zodat ook zijn eerste etappe er al op zit. Op dit ogenblik ligt hij al 850 mijl achter de leiders.
Hij krijgt wel de prijs voor het leukste filmpje van de week: toen hij over de evenaar zeilde, scheerde hij prompt zijn legendarische 38 jaar oude snor af en gaf die als geschenk aan Neptunus… Hij doet dat om de aandacht van de wereld te vestigen op het groeiende probleem van prostaat- en teelbalkanker. Echt waar.
Bloedarmoede
Nog eens 250 mijl achter Hatfield probeert de Brit Chris Stanmore-Major -we zullen hem voortaan simpelweg ‘CSM’ heten (reductie van kans op schreifvauten)- zijn eerste wedstrijddeel toch nog wat zin te geven. Uit zijn berichten druipt de beginnernaïviteit: CSM heeft dan wel een pak ervaring opgedaan in de stalen 68-voets zeiljachten van de Clipper Round the World Race, solozeilen op een vederlichte 60-voeter is wel wat anders zoals hij sinds de start elke dag weer ontdekt. Ook hij kijkt uit naar de start van de tweede etappe, zodat hij ‘aan de anderen kan laten zien wat hij al allemaal geleerd heeft’… Wenst u hem ook veel geluk in de Roaring Fourties die hij wellicht binnenkort gaat ontdekken?
Kijk en dat is nu net het verschil tussen deze (sta me toe) amateurs en de cracks van de Vendée Globe: waar deze laatsten er voor strijden om als eerste bij een voorbijtrekkende stormdepressie te geraken om aan de goede kant ervan tegen een rotvaart met die depressie mee te liften, daar zullen CSM en consoorten er alles aan doen om van zones met sterke wind weg te blijven. Veilig, dat wel, maar het ontneemt wellicht net dat sprankeltje animo aan deze wedstrijd die al voor ze begon met ernstige bloedarmoede kampte.
