Robin: Na een voor ons prima verlopen Cowes week was het zaak om onze boot, de J-Xcentric (J/111) in een dag RORC Fastnet racewaardig te maken. Gelukkig waren er een paar mannen van ons Cowes Week team achter gebleven om met ons de laatste voorbereidingen te treffen. Stikkers plakken, veiligheidszaken aan boord, en verder alles aan boord organiseren.
Het was echt opvallend hoe de stemming in Cowes Yacht Haven in een halve dag volledig was omgeslagen in ‘serious business’. Overal zag je spanning bij schippers en bemanning voor de wedstrijd ontstaan. De hectiek van feeststemming was volledig verdwenen en was veranderd in een hoge vorm van concentratie en voorbereiding. Uiteraard leverde de OSR veiligheids controle geen problemen op en waren wij zaterdagavond geheel gesteld om de strijd aan te gaan.
De eerste nacht aan boord slapen is altijd weer even wennen maar de ochtend van de start had John toch nog 1 puntje gevonden waar het ook wederom niet aan mocht liggen…. De boot moest toch nog even worden schoongemaakt onder water. Getogen met grote spons en duikbril werd over boord gesprongen… Leverde hem direct de bijnaam “Sponge –John” op van een van de leden van de RORC. Met een volledig schoongemaakt onderwaterschip direct eerst met gehesen stormfok en try-sail door de start-gate om ons aan te melden, daarna direct weer terug naar de haven voor een goede Brunch aan de wal.
Dan de start… om 12.10 hr met 70 boten in IRC 2 met schippers en bemanningen die vol staan van de adrenaline om er wat goeds van te gaan maken…. Een grote heksenketel waar wij helaas niet top wegkwamen om alles maar heel te houden. Regels leken hier niet meer te bestaan, ieder voor zich.. Gelukkig weet je dan dat er nog 600+ mijl te varen zijn, dus vergeten en gewoon knallen.
De weersvoorspelling was 10 kn Z-ZW toenemend tot 20 kn draaiend ZW , dus opkruisend de Solent uit met toenemende wind. Setting een genua2 met voorbereiding op 1e rif. Dat bleek al snel nodig en zo tackend met het volle tij mee Needles Channel uit richting St Alban’s Head om daar het volle stroomvoordeel mee te pakken. Vervolgens richting the Bill of Portland ( wegblijvend van de kust ivm stroom tegen).
Maar zo’n start meemaken is toch echt wel spectaculair, en omdat de grootste boten als laatste starten blijft het een spectaculair gezicht om die grote bakken uiteindelijk allemaal voorbij te zien komen ( zoals o.a. een stuk of 6 VO70’s , De Rambler en ICAP leopard, IMOCA 60…)
De tactiek die wij hadden uitgestippeld met stroming en windshifts pakte uiteindelijk prima uit en de ZW-W draaiing kwam gelukkig ook, dus wij voeren uiteindelijk in een lang aan-de-winds rak naar Lands-end. Alleen kwam hier ook onze grootste tegenslag. Na een hele dag en nacht veel op de NKE pilot te hebben gestuurd, moeten de accu’s ook eens worden opgeladen. Dat was ook geen probleem echter maar na zo’n 6 min de motor te hebben gedraaid kwam er telkens een temperatuur alarm, en moest hij worden stilgezet… wat te doen. Na beraad was de conclusie ofwel interne waterpomp – of de thermostaat die niet ok zou zijn.
Ondertussen direct over geschakeld in de zuinige energie-mode. Op de hand sturen en zoveel mogelijk apparatuur uit. Met een weers voorspelling Ierse zee WZW draaiend NW 12 kts toenemend tot minimaal 25 kts tussen 22.00 hr en 01.00 uiteindelijk zowel waterpomp – als thermostaat gedemonteerd en weer gemonteerd, echter niets bijzonders kunnen constateren. Het probleem bleef. Ons wachtregime was 3 hr op – en 3 hr af ( slapen / rusten ) en dat heeft ons door de nacht gehaald, waarbij wij onder Genua 3 en gereefd grootzeil tot 28 kn wind urenlang op de hand sturend 10 tot 16 kn surfend boatspeed hebben gelopen.
De voorspelde NW shift kwam uiteindelijk, maar duurde slechts heel kort en wij eindigden dus uiteindelijk op hoogte westelijk van Kinsale,( op 22 mijl van de Fastnet) in lichte weersomstandigheden 8 - 10 kn waarna wij in de westenwind moesten gaan opkruisen naar de Fastnet. Dit moment hadden wij beiden het idee, dit heeft onze wedstrijd verknald want de boten die vanaf Lands End hoog hebben aangehouden zijn ons zeker ver voor ons bij de rock.
Maar dichter bij Fastnet komend zagen wij steeds meer schepen zuidelijk uit de Ierse zee richting de kust kruisen en kregen we berichten door dat de schade reuze meeviel en we nog steeds meededen in het klassement. Via sms hoorden we dat we 1e in het klassement stonden en zowieso 1e op Line Honours duohanded. Je wil niet weten wat een boost dat geeft!
John van der Starre: De Rolex Fastnet Race is een wedstrijd waarin tactisch gelukkig veel mogelijk is qua stroming en wind. Dus in een situatie waarin je voor je gevoel in een hopeloze situatie ligt zijn er toch nog altijd kansen om je terug te vechten naar voren. Zo ook in het stuk voor de Rock,nadat de voorspelde shift naar NW niet doorkwam en we voor ons gevoel de wedstrijd verloren omdat we daarna de resterende 22 mijl naar Fastnet Rock de wind recht op de neus kregen. Opeens zagen we op de computer via AIS een voorliggende boot ,de Geronimo 2, met een snelheid van bijna 8 kts over de grond vlak langs de kust van Ierland scheuren, terwijl we op zee niet meer dan 4,5 liepen. Zo vlak onder de rotsen zou je met aflandige wind minder wind verwachten, echter het tegendeel bleek waar. Bovendien zat er onder de kust een stroomneer waardoor je in een soort turbo over het veld heen vliegt. Dus snel een slag naar de kust gemaakt en ook die turbo benut. Zeker 5 boten zo weer gepakt. De ronding van de rock was heel spectaculair met een heli boven ons in een ondergaande zon en een spectator boot die meevoer, een heel bijzonder moment.
Ook het elektrisch/motor probleem werd opgelost, Robin kwam erachter dat de motor over bakboordboeg geen temperatuur storing gaf, expansievat zit dan hoog. Vervolgens werd dit losgeschroefd en hoog aan de kajuitingang gebonden, we konden weer stroomdraaien, de NKE autopilot konden we weer gebruiken!
J-Xcentric rondt de Fastnet Rock
Na de Fastnet Rock kan voor het eerst de kite erop en kan de boot eindelijk zijn sterke kant tonen . Helaas draait de wind na de Pantanius boei naar het NO en moet de gennaker er na 30 mijl helaas weer af en wordt het een hoog bezeild rak naar de Scilly Islands, Bishop Rock. Hier is weer wat stroomvoordeel te zoeken , wat we weer vinden en een aantal plaatsen winnen. Van de Scillies naar Lizard Point ook op shifts gevaren en de tactiek/strategie voor het laatste stuk bepaald. De stroming bij de Lizard kentert precies als wij daar zijn en gaat onder de kust als eerste mee. Daarom weer vlak onder de kust opkruisen waarbij ik binnen op de computer op Expedition naar Robin buiten aangeef hoe ver we soms nog door kunnen richting kust,braaf op de 5 meter lijn , to be sure... Af en toe hoor ik wat gepruttel van buiten dat Robin het opspattende water van de rotsen bijna kon voelen en of ik zeker weet dat dit goed gaat en of ik alsjeblief ook even buiten wil kijken hoe eng dicht we onder die @#$% rotsen varen. Ik hou maar braaf de 5 meter lijn aan op Expedition en roep de tacks aan. Dit levert goed winst op, opeens zie ik de andere J/111 Arabella welke full crew in IRC 2 vaart op mijn AIS scherm verschijnen en wordt dat het nieuwe target.
De kust volgend naar Plymouth komen veel buien over met de bekende draaiingen die wie mooi benutten en we de Arabella op 100m kunnen naderen. Vervolgens is op AIS zichtbaar dat bij de ingang van Plymouth de voorliggende boten moeite hebben om tegenstroom bij de finish te komen. Wij besluiten daarop zo dicht mogelijk onder de rotsingang op ondiep water naar binnen te glippen en zo min mogelijk tegenstroom te pakken. Dit lukt perfect, tot in de baai van Plymouth, waar de wind steeds meer en meer afneemt. Arabella glijdt 50 meter voor ons over de finish en wij gaan langzamer langzamer en langzamer... Het kan niet waar zijn, wind helemaal op , we gaan achteruit , anker uit! WE KUNNEN DE FINISH BIJNA AANRAKEN. Vervolgens duurt het nog 1 ½ uur voordat een heel klein pufje ons eindelijk over de lijn drijft.
Balend van die laatste verloren dure minuten , wetende dat dit misschien onze eerste plaats op handicap kost, varen we naar binnen , wel beseffend dat de boten die we de laatste 24 uur gepakt hebben ook nog niet binnen zijn en nu geen wind hebben. Later zien we dat we mooi een 1e plaats op Line Honours in de 2-hands klasse hebben wat natuurlijk onwijs gaaf is en we nog steeds kans hebben op 1e op handicap. Het lot ligt nu helaas in handen van de weergoden, wij hebben er voor ons gevoel alles aan gedaan.
Deze Rolex Fastnet was een superrace, alles zat erin, onderling super teamwork, 4 tot 28 knopen wind, helaas voor ons slechts 30 mijl gennaker op, tactisch gaaf varen, soms veel boten inhalen... Onderweg problemen oplossen (geen stroomdraaien mogelijk ivm falende koeling motor en daardoor geen stuurautomaat meer..), maar ook genieten van de mooie momenten, opeens in de nacht terwijl je met 27kts+ wind alleen in de kuip aan het bikkelen bent en denkt, waar ben ik in godsnaam mee bezig, je dan echt te pletter schrikken van een dolfijn die vlak naast de boot luid blazend opduikt en je vervolgens een half uur gezelschap houdt. Ups en downs , maar er weer beter uitkomen. Dan uiteindelijk een 1e plaats Line Honours en een 3e plaats op handicap waarbij voor ons m.i. achteraf dit resultaat het maximaal haalbare was gezien het weersysteem waarin deze eerste 2 geplaatste boten mochten varen. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant geeft een 3e plaats in dit veld in zo’n wedstrijd een uitstekend gevoel.
Dik tevreden , over 2 jaar gaan we zeker weer vol voor de Fastnet 2-handed , boot en apparatuur is perfect, teamwork onderling top, heel het team steunt waar ze kunnen en vele momenten zijn onvergetelijk geweest. See you!
Robin Verhoef en John van der Starre vanop de J/111 J-Xcentric NED9111
J-Xcentric (J/111)
http://fastnet.rorc.org/
Foto's: Rolex / Carlo Borlenghi
