Minder wind, dat is wel het meest voor de hand liggende dat er over de terug-wedstrijd kan gezegd worden. Iedereen krijgt dezelfde baan. IRC en CR, de groten, de kleintjes alles wordt op één hoop gegooid. Met alle gevolgen van dien. Maar dat is voor straks.
Op zich een leuk parcours, een aantal spinnakerrakken afgewisseld met wat knik-in-de-schootse-rakken. De wind is veranderlijk. Wat meer, wat minder, soms ruimend, dan weer krimpend. Het houdt de bemanning wakker en alert. Alleen een ziekmakende deining gooit roet in het eten. Een merde voor materiaal en zeilen en wie niet volledig zeeziekproof is moet er aan geloven.
Aan de Gull breekt het peloton op. De opgelopen achterstanden worden niet meer goed gemaakt.
De wind krimpt en de spi moet af. Een wat scherper rak richting Ruytingen. Als bij wonder wordt deze keer de Traffic Separation Scheme (TSS) netjes en volgens de regels gekruist. Hoe zou dàt komen? Het klaart op en onder een stralende zon mag de spi weer aangeslagen worden. Zeilen à la Méditerranée, een cadeautje…
Een mayday van de NRJ-BALL
Dan een mayday op kanaal 16, gevolgd door een ijzige stilte. Geen naam, geen positie, alleen drie keer mayday. Achteraf blijkt een zwaargewonde aan boord van de NRJ-BALL (Elan 400) de oorzaak. Verdere details zijn ons niet bekend. Hopelijk is alles redelijk goed afgelopen. Roland Claeys laat ons iets weten.
NRJ-BALL van Roland Claeys voor de start
Ondertussen neemt de wind zoals voorspeld, steeds meer af. Na de DY3 gaat het langzaam richting Witley. Zeer langzaam want tegen tij. We hebben hoegenaamd géén zin om nòg een langere weg af te leggen en besluiten om over de plaat te gaan. Met een touch-touch-touch and… go tot gevolg. Ook de Red Rooster Too heeft prijs. (Den Eddy gaat over de plaat, dus wij ook, hè Franz)
De langste mijlen
Een halve mijl voor de Witley valt de wind dan uiteindelijk toch helemaal weg. Eén na één komen de oproepen binnen, vele jachten geven op.
Het is officieel, we gaan achteruit. We twijfelen. Ankeren of opgeven? Nee niks van, we gaan door! Om 23:30 u draait de stroom.
De laatste 2,5 mijl zijn de langste ooit. Tergend langzaam schuiven we vooruit. Om 22:51u gaan we over de lijn. Achter ons finishen achtereenvolgens de Red Rooster Too (Pogo 30) , de Capella (One-off), en de Picsou (Dehler 29 modified). De laatste dappere die over de lijn ging was de Jolo (J-92) om 23:39. Proficiat.
Enkele bedenkingen
Zonde dat de IRC klassen op één hoop zijn gegooid. Je ziet de volhouders niet gereflecteerd in de uitslag. De tragere boten hadden een korter parcours moeten krijgen. Nu hebben ze een heel ander weersysteem gehad (3u zonder wind net vòòr de finish en tegen stroom). Het is onmogelijk om hier een correcte uitslag uit te destilleren (gezeilde tijd bijna x2 tegenover de eerste uit IRC1).
Volgende de aanbevelingen van het UNCL en RORC waren er toch genoeg boten om twee klassen te maken? We gingen met deze prangende vraag te rade bij Dirk Sledsens en kregen als antwoord:
"De reden om een over-all klassement te maken is het feit dat de race ook meetelt voor de UK series en dat er dus voor de Britse boten een over-all klassement ter beschikking moest zijn."
Hoeveel Britse boten deden er mee? (1 en dan nog DNF wegens geen wind) En hoeveel Belgische? (25 in IRC en 26 in CR waarvan 29 DNF)
Enfin, we denken dat dit beter kan Dirk. Misschien een tip naar volgend jaar toe?
Verder hebben we weer volop plezier gehad en lekker gezeild. En bedankt voor de kiptip aan de finish. Nog uitstekend gegeten om 2:00 ’s nachts in Oostende. Tot volgend jaar!
