North Sea Regatta 2004. Er wordt gevaren van Scheveningen naar Woolverstone (Ipswich) in Engeland. Vervolgens alles weer gereed maken voor de terugreis met een extra toevoeging aan de afstand.
Dinsdag, op zoek naar een supermarkt en inslaan voor de tien bemanningsleden. Als je al nagaat dat één persoon drie liter water drinkt op een dag dan kun je wel uitrekenen wat ik allemaal nodig heb. Met vier karren vol loop ik dan ook de winkel uit, de caissière achterlatend met een rsi armpje. Inladen en op weg naar Scheveningen. Daar aangekomen kan ik dan eindelijk eens de zeil koorts proeven. Vol trots krijg ik een tour van de boot. Een beetje onbenullig stap ik op de zeilboot. Na wat houvast (mijn marine benen zijn iets te lang buiten dienst geweest) kan ik het geheel eens goed bekijken. Overal liggen lijnen, zeilen en andere zeilachtige dingen, ik ben de draad al snel kwijt. Gelukkig snelt het team me te hulp, en mag ik mijn vragen afvuren.
Dit is dus niet zomaar een bootje. Alles is gemaakt op snelheid, en dus zo licht mogelijk. Overal op de boot zijn meters en computers, waar je constant verschillende waardes vanaf kan lezen. Ik ga hier niet teveel op in omdat dit een heel technisch verhaal wordt. Binnen zie ik alles wat je nodig denkt te hebben, een keukentje,bedden alles perfect afgewerkt op gewicht en grootte. Alleen nu blijkt dat tijdens de race alles van boord gaat wat ook maar iets van gewicht heeft. Het eten bestaat uit astronauten voer en het slapen gebeurd buiten op dek, met zoveel mogelijk gewicht buiten de boot.
Mijn taak is dus op deze reis het vervoeren van de overgebleven spullen van Scheveningen naar Engeland en vica versa. Nadat de boten weg waren uit de haven, rij ik met de bus richting Hoek van Holland om mijn eigen boot niet te missen. Daar aangekomen krijg ik woorden met een douane beambte met hond. Ze wil mijn auto even doorzoeken, dus ik snel alle deuren dicht. Mijn auto zit zo verschrikkelijk vol dat bij het openen van de achterklep, er spullen uit kunnen vallen. Dit wilde ik dus duidelijk maken, maar ik was al de pineut. Auto parkeren mensen erbij en speurhonden. De auto ging open, spannend hoor! Nadat ze zagen dat ik gelijk heb gehad verzocht ik de vrienden even te helpen, wat ze ook netjes deden.
In Woolverstone aangekomen is het wachten op telefoon of op de aankomst van de boot. En eindelijk na uren komen ze rustig de haven binnen, ik inmiddels verbrand door de zon maak me op voor mijn werk. Bus leeg ruimen, en de mensen voorzien van eten en drinken. De dagen vliegen voorbij en vrijdag ochtend is de boot alweer gereed om terug te varen, en ik mag mijn reis weer uitstippelen richten Scheveningen.
Ik moet zeggen dat ik veel respect heb gekregen voor de bemanning en hun zeilkoorts. Je moet verschrikkelijk veel verstand hebben van zeilen en afzien hoort hier zeker bij. Bedankt voor deze ervaring en tot een volgende keer.
Uit het weblog van Svemic:
www.svemic.nl
