Heel Nederland kent Marit Bouwmeester als een vechter. Als die Friese zeilster, die niet opgeeft. Ze zegt dat ze dat van huis uit heeft meegekregen. Opgeven mag je nooit. Zo ook op deze medalrace dag.
We maken eerst een een reis door de tijd.
Marit Bouwmeester besloot als meisje dat ze olympisch kampioen wilde worden. Ze wilde de wereld domineren in haar sport. Ze vroeg aan haar coach van de jeugdopleiding wat ze daarvoor moest doen. Het is het begin van een prachtige topsportcarrière en vele jaren later is ze nog steeds die zeer markante, gedreven en uitgesproken topatleet.
Als een soort Tiger Woods veranderde Bouwmeester het Laser radial zeilen. Ze was sterker, sneller, fitter en beter dan al haar tegenstanders. Ze zette de toon. Wil je meekomen moet je ook het krachthonk in. Niemand is zo fit en sterk in de Laser radial vloot.
Tijdens de Olympische Spelen van London won ze de zilveren medaille. Het duurde even voordat ze daarvan kon genieten want Bouwmeester was van mening dat ze het goud had verloren in 2012. Vier jaar vocht ze verder met Jaap Zielhuis als hoofdcoach. Nietsontziend, vooral zichzelf niet, maar ook veeleisend. Dat verhaal is bekend, Bouwmeester won goud in Rio.
Tokio uphill battle naar brons
Op weg naar Tokio is Bouwmeester favoriet maar al op de openingsdag begint haar uphill battle, zoals ze hem zelf noemt. Ze kreeg niet genoeg tijd om haar voorbereiding te doen als gevolg van een verandering in de regels en liet zich die dag daardoor van de wijs brengen. Ze kwam wel in scoringspositie, maar geprofiteerde niet. Kortom, twee races met een matig resultaat.
Ze vocht zich weer terug in de top drie maar liep in race zeven tegen een diskwalificatie aan voor te vroeg starten en kelderde weer in het klassement. Weer vocht ze zichzelf terug, mede dankzij een fout van haar concurrent Rindom deed Bouwmeester weer mee voor het goud.
Op de laatste dag in de medal race maakt de olympisch kampioen nog een fout en raakt de boei van de startlijn, als beloning draait ze de verplichte strafronde en gaat als laatste over de startlijn, ver achter haar negen concurrenten, ver achter het goud. Natuurlijk vecht ze zich weer terug. Op een gegeven moment in de race, zelfs tot een gouden positie. Kwam en dan na het wonder van Dublin, ook het wonder van Enoshima? Helaas daar houdt het sprookje van deze ultieme vechter op. Met Brons als resultaat.
Bouwmeester legt uit
“Het is heel moeilijk om tevreden te zijn met een bronzen medaille. Mijn benadering van sport is zo, dat er maar één medaille is die telt, dat is goud. Maar ik heb te veel fouten gemaakt, vooral met de zwarte vlag halverwege het evenement en de fout die ik maakte in de medal race, om ontevreden zijn met het brons. Dus gezien de week denk ik dat het brons met een gouden randje is. Maar het is heel moeilijk. Ik moest de hele week vechten en vooral tegen mezelf. Ik ben zelf mijn grootste tegenstander.”
“De start van de medal race was echt zwaar. Ik dacht dat het paste bij de pin end (haar favoriete plek op de startlijn red.) maar er stond stroming vanachter. De wind draaide een beetje en ineens was er niet genoeg ruimte bij de pin (linkerboei van de startlijn red.) en vervolgens raakt ik de boei.”
“Die situatie is wel een samenvatting van mijn hele week. Het was een week dat ik voor alles moest vechten, maar vooral tegen mezelf. Het is echt jammer dat ik niet een beter resultaat heb neergezet. Ik ben zo dankbaar dat mijn broer mijn coach is, hij is echt geweldig. Ik had zo graag hem en mijzelf beloond met een beter resultaat.”
Tekst: Simon Keijzer
Foto’s: World Sailing / Sailing Energy
