Ik bracht er mijn jeugd door en leerde er met scha en schande zeilen ongeveer ter hoogte van de meetpaal (MOW 1) op een gevonden en (zelf) opgelapte 490. Ik werd er, niet gehinderd door enige kennis van zaken, met ZW 7 èn tegen tij, binnengesleept door de Roeschaert (Blankenbergse Zeereddingsdienst) terwijl alles op VHF te volgen was. Schande, schande (tja, dat was nog de tijd voordat de reddingsdienst fungeerde als touringwegenhulp). Mijn vader woest zwaaiend met zijn vuist boven op het staketsel. Ach ja, Blankenberge, tochtgat aan de Noordzee, waar de meeuwen schreeuwen boven ’t aards gedruis…
De Blank Race is dus pure nostalgie. Hoe kunnen we hem best omschrijven… Leuk? Goed? Plezant? Hmmm, ja, ongeveer. Maar het was vooral Fantastisch Leuk, Geweldig Goed en Reusachtig Plezant. Niet in het minst door het weer natuurlijk. Zèlden, maar dan ook uiterst zèlden hebben we zò kunnen zeilen. In badpak en bloot bovenlijf, in T-shirt en korte broek. Zowel aan de wind als onder spinaker. Bovendien was het een leuke baan, fijne deelnemers en een goede organisatie.
Het wordt een lange dag op het staketsel voor Stijn Reunis (VVW), Rob Vandenbergh (VNZ) en Sabine van de Naster. Wat nu ook weer niet zò’n reusachtige inspanning is met dit weer. Al is het òp het water toch nog nèt iets prettiger.
De baan:
De wedstrijd bestond uit een 27 mijl lange baan rond de bekende boeien en merktekens van het Blankenberge water. Een paar spinaker rakken, een paar kruisrakken en een paar knik-in-de-schootse- rakken.
Geen noemenswaardige bijzonderheden onderweg. Wat close encounters met vissers die perse nèt in het midden van de baan moeten parkeren tot groot ongenoegen van zowel vissers als zeilers. We kunnen niet garanderen dat we geen lijntje hebben meegepakt links en rechts. Aan het gescheld te horen was dat inderdààd het geval. Vissers en zeilers, het zal nooit een bloeiende liaison worden vrees ik.
