De Sydney Hobart Yacht Race staat bekend als een van de zwaarste zeilwedstrijden ter wereld. Elk jaar trotseren deelnemers meer dan 600 zeemijlen aan verraderlijke weersomstandigheden, woelige zeeën en tactische uitdagingen om de finish in Hobart te bereiken. Dit jaar nam Luc Feremans, een gepassioneerde Belgische zeiler, voor het eerst deel aan deze iconische race aan boord van de XP 44 – XS Moments.
Na een lange periode van intensieve voorbereiding en een zware, zenuwslopende wedstrijd blikt Luc terug op zijn avontuur. In een exclusief interview deelt hij zijn belevenissen: van het spectaculaire vertrek tot de emotionele aankomst in Hobart, en alles wat daartussen gebeurde. Een verhaal dat getuigt van doorzettingsvermogen, teamwork en de unieke cultuur die deze legendarische race zo bijzonder maakt.
Lees mee hoe Luc deze ultieme test beleefde en wat hem inspireert om misschien ooit opnieuw aan de start te verschijnen.
Eddy Lekens: Luc, gefeliciteerd! Je hebt net met de XS Moments de Sydney Hobart Yacht Race gefinisht. Hoe voelt dat?
Luc Feremans: Het is een onvoorstelbare ervaring, echt waar. Dit avontuur is niet zomaar begonnen. Ik heb er een jaar lang naartoe gewerkt, met veel voorbereiding. De juiste boot vinden was een uitdaging, maar via mijn zoon, die goede connecties heeft, vond ik de XS Moments. Het is een XP 44, een boot waar men vooral met veiligheid in gedachten vaart, maar die ook kan presteren.
Eddy: Dat klinkt alsof je goed voorbereid was. Hoe kijk je terug op jullie prestaties?
Luc: Ik denk dat we het heel goed gedaan hebben. We hebben het beste resultaat ooit voor de XS Moments behaald. Als ik me niet vergis, zijn we rond de dertigste plek geëindigd van de 105 boten. Na meer dan 600 mijl varen is dat zeker niet slecht. Maar om eerlijk te zijn, het exacte resultaat ken ik nog niet. Wat me vooral bijblijft, is de manier waarop de race hier leeft.
Eddy: Wat maakt deze race volgens jou zo uniek?
Luc: Het hele evenement is indrukwekkend. Alleen al de start! Duizenden boten op het water, helikopters die over je heen vliegen, televisiestations die alles volgen… Het is een spektakel. De startprocedure is ook fascinerend: honderd boten, verdeeld over vier startlijnen, allemaal perfect georganiseerd. Het is bijna onmogelijk om dat gevoel goed te beschrijven.
Eddy: Hoe verliep de race zelf voor jullie?
Luc: We hadden een geweldige start. Ik denk dat we als vierde of vijfde buiten kwamen, en dat is een prestatie, want we zijn niet de snelste boot in onze categorie. Zodra we de hoek om waren, konden de kites omhoog, en het ging als een speer. Bij wind tot dertig knopen bleven we gewoon de spinnaker gebruiken. We haalden snelheden van 16 à 17 knopen terwijl we van de golven gleden. Het was fantastisch, maar ook vermoeiend.
Eddy: Was er ook ruimte voor rust tijdens de race?
Luc: Niet echt. De eerste nachten slaap je nauwelijks. De boot rammelt en schuift enorm, en het lawaai is overweldigend. Alles is nat – je bent vaker onder water dan erboven. Toch hebben we geprobeerd om tactisch te blijven varen. Misschien hebben we kleine foutjes gemaakt, maar we hebben veiligheid altijd boven alles gesteld. Dat vind ik belangrijk, zeker als amateurs tussen professionele teams.
Eddy: Helaas was er ook een tragisch incident tijdens de race. Hoe hebben jullie dat ervaren?
Luc: Dat klopt, en dat maakt wel indruk. Tijdens de race hoorden we op de radio over een ongeluk waarbij iemand helaas is overleden. Het gebeurde vlak bij ons in de buurt. Het zet je aan het denken en maakt je voorzichtig. Gelukkig hoefden wij geen assistentie te verlenen, omdat ze specifiek op zoek waren naar een defibrillator. We hoorden dat Wings bijstand is gaan verlenen want die hadden een defibrillator aan boord. Toch voel je de impact aan boord. Het werd ineens een stuk stiller.
Eddy: Wat vond je het zwaarste moment van de race?
Luc: De laatste nacht was echt zwaar. Er was bijna geen wind op de rivier, en het voelde alsof we tegen de stroom in moesten kruipen. Maar toen we uiteindelijk de haven binnenvoeren, stonden er om zeven uur ’s ochtends mensen op de kade te applaudisseren. Dat gaf een ongelooflijk emotioneel gevoel. Hier beseft men echt wat je hebt gepresteerd.
Eddy: En nu? Kun je al denken aan een volgende deelname?
Luc: Eerst maar eens genieten van de traditie hier: samen met alle zeilers de kroeg in. Je bent uitgeput en hebt nauwelijks geslapen, maar toch… volle gas aan de pinten. Zou ik het opnieuw doen? Ik denk het wel. Dit was een avontuur dat ik nooit zal vergeten. Leve de Rolex Sydney Hobart Yacht Race!
