15 februari, op deze dag van de betaalde liefde willen wij het met jullie graag eens hebben over één aspect uit de zeilsport dat altijd al onderbelicht is gebleven, namelijk het fenomeen van de boothoer.
Een boothoer is het oude volkswoord voor een publiek bemanningslid, in fatsoenlijk taalgebruik ook wel aangeduid als een schepeling van lichte zeden. Hebben we uw aandacht? Zet u dan klaar voor wat vertier op zeebenen.
Wij interviewden twee boothoeren, gingen op zoek naar overeenkomsten en verschillen en vroegen ons vervolgens illusieloos af of het ooit nog goed zou komen met de menselijke soort.
Twee categorieën
Boothoeren zijn er in alle maten en soorten. Toch kunnen we hen min of meer onderverdelen in twee categorieën. De eerste categorie – hieronder vertegenwoordigd door BRF- zit keurig in het Mustopak terwijl de andere categorie wordt belichaamd door KJD. Zij hult zich noodgedwongen in zeilplunje van Decathlon. Ieder zijn werkkledij dachten wij nog terwijl we ons klaarmaakten voor een exclusief interview aan de toog van een jachtclub u allen welbekend.
Interview met een luxeboothoer
BRF is zo’n type dat halsstarrig een zonnebril draagt. Hij is een romaneske of toch B-filmachtige verschijning die overloopt van uitgesproken meningen over alles wat maar voor een mening in aanmerking komt. Meestal voert hij op volle sterkte het woord aan een volume waarbij doven en slechthorenden driftig gebarend te kennen geven dat het wat stiller kan. We kunnen ons voorstellen dat hij door de week, voorafgegaan door een vleugje aftershave, in de toonzaal van Subaru geruisloos naast je opduikt en dan met donderende stem vraagt waarmee hij je van dienst kan zijn. Na een uitgebreide powertalk over zichzelf steekt hij geestdriftig van wal.
BRF: “Als boothoer heb je een reputatie hoog te houden. Op de mooiste, nieuwste, duurste en snelste boot zitten, geeft je al vlug een bepaalde geloofwaardigheid. Het vraagt wat investering: aanschurken bij de geschikte mensen, de juiste personen naar de mond praten en netwerken. Ook je uitstraling is belangrijk. De gepaste kleding en een grote mond helpen daarbij. Je moet kieskeurig zijn om de top te bereiken. Je moet niet willen zitten op van die oude, kleine, aftandse jachten want dan is het al snel gedaan met je prestige. Eén uitzondering: wanneer een eigenaar plannen heeft voor een nieuw, snel, duur jacht.
Er is een bepaalde hiërarchie te handhaven: aan boord, aan wal maar ook binnen het wedstrijdcircuit. Zo heb je bijvoorbeeld de CR-klasse, de beginnersklasse als het ware. Als echte boothoer wil ik hier in principe niet gezien worden. Tenzij er een nagelnieuw, hypermodern jacht opduikt, dan durf ik dit grondbeginsel wel aan de kant schuiven. Mijn natuurlijke habitat is de maxi-klasse of de snelste klasse in IRC of ORC. Owner driven boten zijn niet goed voor mij tenzij in de Swan-klasse.
Als doorwinterde boothoer heb ik doorgaans veel invloed op de jachteigenaar. Hoe meer geld, hoe gemakkelijker de eigenaar normaliter te beïnvloeden is. Te allen tijde zijn slechte resultaten het gevolg van de erbarmelijke uitrusting of de schamele zeilgarderobe en niet van mijn capaciteiten.
De kunst is om de eigenaar wat nieuwe zeiltjes of andere optimalisaties te ontfutselen. In de meeste gevallen passeer ik dan langs de kassa bij een veel te dure zeilmaker of bootdokter. De zeilmaker is ontzettend belangrijk voor mij als boothoer. Hij zorgt voor een constante instroom van kapitaalkrachtige eigenaars. In ruil zorg ik vervolgens voor meer zeilgarderobeleads want mijn advies leest als de eerste les seksuele opvoeding.
Ik maak wel eens misbruik van de ambitie van een jachteigenaar. Ja, dat durf ik grif toegeven. Hoe hoger de ambities van de eigenaar, hoe meer gegeerd de plaatsen aan boord. De kunst is om aan boord te geraken en er vervolgens ook te blijven.
Ik heb geen scrupules. Als ik de kans zie om een betere positie aan boord in te nemen dan deins ik er niet voor terug om tijdens de werkweek naar de eigenaar te bellen en mijn mening te zeggen over de bedenkelijke kunde van het betreffende bemanningslid wiens plaats ik wil innemen. Anderzijds, als ik een duurder jacht, een rijkere eigenaar of een betere positie in het vizier krijg dan laat ik mijn huidige eigenaar zinken als een baksteen. Daar heb ik geen enkel probleem mee.
Mijn drijfveer is mijn ego. Alles draait om prestige. Alleen winnen telt, tot elke prijs. Ik neem dan ook graag risico’s met het materiaal van een ander. Geld is van geen tel zolang het niet van mij is. Opportunistisch, geslepen en blind ambitieus, die beschrijving past mij als een zeilhandschoen.”
Interview met een steigerboothoer
KJD is een calorierijk manwijf, voorzien van een bitter hoofd met een korte coupe en een verbeten oogopslag. Het is een vrouw die we desgevraagd in de onderste regionen van een bankfiliaal in Melle zouden thuisbrengen. Zo’n type dat assertiviteit een slechte naam geeft en von kopf bis fuß op heibel uit is.
KJD: “Ik heb eigenlijk geen geld om zelf een boot te kopen, al wil ik dat naar de buitenwereld niet toegeven. Ik doe mij voor als iemand met een brede interessesfeer en veel hobby’s en wil zogezegd niet al mijn tijd in een zeilboot investeren. De waarheid is natuurlijk dat ik noch het geld, noch de competentie heb om een eigen boot te bezitten.
Ik voel mij vooral thuis in de CR-klasse. Ik ben als boothoer redelijk trouw aan mijn eigenaar. Als ik bootloos ben dan is het omdat ik van boord word gezet wegens interne twisten of complete onkunde. Wat dan volgt is een moeizame zoektocht naar een andere eigenaar. Ik ga omzichtig te werk. De juiste foto’s en posts liken op Facebook, Instagram of andere sociale mediakanalen is een manier om in de gratie te komen. Om IRL te netwerken in de jachtclub, ontbreekt het mij aan looks en zelfvertrouwen.
Ondanks dat durf ik toch wel brutaal uit mijn comfortzone treden, vooral in het bijzijn van mijn bemanning en de schipper/eigenaar. Regelmatig val ik door de mand qua zeilcompenties.
Mijn eigenlijke drijfveer is een man vinden met een (groot) zeiljacht. Het wemelt in de zeilsport van gozers die dusdanig gepassioneerd zijn door het zeilen dat ze vrouw en kinderen elk weekend achteloos in de steek laten. Ik denk dat, als ik mijn capaciteiten aan boord en in de jachtclub uitspeel, ik een goede kandidaat ben voor zo’n kerel, vooral na wat alcohol op zaterdagavond. Al moet ik er wel bijvertellen dat het in deze kringen moeilijk is om te evolueren van scharrel naar schat.“
Andere tijden
Het is niet meer zoals vroeger. We vermoeden dat er een ander tijdperk aanbreekt voor boothoeren. De laatste jaren speelt een rondwarend virus eigenaars en bemanningen heel wat parten. Mede daardoor zitten solo-en duo-wedstrijden volop in de lift. Boothoeren zouden wel eens een uitstervend ras kunnen worden.
Eigenaars
De zeilsport is hen veel verschuldigd. Solo, duo en met of zonder boothoeren, de zeilsport is afhankelijk van het enthousiasme van de eigenaars, van hun investeringen, hun inzet en hun organisatietalent. De eindeloze liefde voor de zeilsport, hun luxejacht of kleine bootje laat vele andere zeilers toe om toch te kunnen genieten van wind, weer en water. Wat zouden we zijn zonder eigenaars? Boothoeren en/of bemanningen allerhande, zet je booteigenaar in de bloemetjes en waardeer hen want zonder eigenaars stonden jullie bootloos op de kade!
Noot van de redactie:
Met moedwillig mislukte of anderszins flauwe grappen moet je tegenwoordig oppassen. Er zal altijd wel iemand zijn die je op sociale media onverdraagzaamheid verwijt en vervolgens een haatgroep opricht (we zijn dòl op deze tijd). Dus, voor alle duidelijkheid: enige gelijkenissen met bestaande personen of gebeurtenissen berusten niet op toeval.
Reageren kan via onze Facebook pagina en vergeet de boothoeren niet te taggen!
