Zoals de vuurtoren in de branding van de watersportpers de aanstormende golven van het leven uitdaagde, is het geen verrassing dat Charles Bertels eergisteren definitief dit leven is uitgezeild. Charles Bertels, bezieler van het dapper vechtende Belgische magazine Yachting Sud zal herinnerd blijven als een essentieel deel van het (kwade) geweten van de watersport.
Charles Bertels was de uitdrager in goede en barre tijden van het nautisme in België. De meester van het bijtende randje -aan het tarief van humor- met een visie die altijd steeds interessant bleef, ook al strookte het niet altijd met een eigen mening. En bovenal blijft zijn boei boven de golftoppen uitkijken als de (de laatste tijd iets minder vlot) wandelende database en encyclopedie van de hele yachtinggeschiedenis, bekeken door de periscoop van onze zeilers en andere bietekwieten die per-cé de golven willen trotseren.
Hij heeft een leven gehad dat velen hem zullen benijden en dat ook in het verleden gretig gedaan hebben. Maar toch: hij stond als een rots achter alle initiatieven die de zeilsport meer glans geven, omhelsde alle solozeilers, stimuleerde de jeugd door de Spirouklasse te lanceren, doorbrak de beslotenheid van de yachtingwereld met ophefmakende stukken in la Libre Belgique.
In alle wereldhavens stevende hij op mannen af die zonder meer zeillegendes geworden zijn. Pour leur serrer la pince. Maar ook om er wervelende artikels over te schrijven met een zin voor woordspelingen die niemand kan nadoen.
Hij volgde iedere wedstrijd op de voet, met France Inter op de achtergrond, en aarzelde niet om de gids op Praslin uit te leggen waarom hun verhaal over de Sychelleese Coco de Fesse minder goed was dan zijn kennis ervan. Mocht hij ooit zijn airmiles ingeruild hebben, dan…
Hij sleepte en passant de Microklasse uit de schemer van de zeilsport, stimuleerde zowel opleiding voor de jeugd als het koersen op plassen in de verste uithoeken van het land en wist vriend en vijand ervan te overtuigen dat er naast een Flying Fifteen geen andere klasse was die zoveel zeilplezier kon verschaffen.
Charles zette de erfenis van die andere legende Maurice Pauwaert verder door van Wandelaer Sur l’Eau een frequent verschijnend magazine te maken: Yachting Sud, dat niet alleen bekend werd omwille van de controverse maar ook voor het uithoudingsvermogen om vooral in barre tijden wind in de zeilen te houden, jaar in jaar uit.
We passeren nog even langs zijn bijna tastbare wolk charme. En we zullen ons eeuwig afvragen hoe le vieux corsaire er in slaagde zijn hoofd te rusten te leggen op de schouders van frisse deernes zonder dat ze hem dat kwalijk namen. Tel daarbij dat hij net zozeer van een loefgevoelige helmstok kon genieten als van een tot de randen gevulde tafel, en het beeld van de epicurist van de oude stempel is compleet. Voor een notoire francofoon was het toch vreemd dat hij de Nederlandse poëzie verstond en enthousiast werd over de literatuur van kleppers als Geeraerts. Il a bien soigné ses contradictions.
Hopelijk pakt zijn anker even goed aan de andere kant van die grote evenaar. Tiens, Charles wordt nu al gemist, pardi.
Zijn erfenis: www.yachtingsud.com
Tekst: Pit de Jonge / Ship to Shore
