In februari van dit jaar vroeg ik Jean-Benoit Boels, de eigenaar van de Envol of er bij hem nog een plek aan boord was voor de Half Ton Classics Cup in Cowes. Na de vorige editie in Nieuwpoort, waar ik aan de wal bleef om me om het volledige organisatorische en communicatie-aspect te ontfermen, kriebelde het deze keer toch te erg. Het bloed kruipt tenslotte steeds waar het niet gaan kan…
Natuurlijk was er plaats… we zouden zeker met acht of negen man zijn, zodat we wat konden afwisselen. Tof, want Wight is mooi en ik zou er met vrouw en kind graag wat wandelen. Tot op de dag dat we met de Prince de Pétarcq in Cowes aankwamen en meteen de schipper van de Envol op de steiger tegen het lijf liepen.
Een vader-zoon bemanning
Ziekte, werk en ander onheil had bijna de volledige crew van Envol uit Cowes weggehouden. In de gauwte (tijdens de tocht van Nieuwpoort naar Cowes) had hij zijn zoon Diego wat leren zeilen, zodat die het voordek voor zijn rekening kon nemen. Olivier, die over de bakstagen van de Envol waakt, bracht zijn zoon Adrien mee, die een beetje ervaring had op kleine bootjes.
Ik had gelukkig Thomas bij, met zijn dertien jaar de jongste van alle deelnemers, en ééntje die zich wel alle ervaring aanpraat… Op zijn Optimist had hij maar één zeil, dus mocht hij het grootzeil doen. Lossen of aantrekken, dat kan toch iedereen?
Gezien mijn ervaringen op de Shamrock vorig jaar met Cowes Week en mijn jaren ervaring op dé halftonner, werd de pit mijn plek, organisatie en taktiek mijn taak. Op onze korte oefentocht op zondag liep de laatste van het tiental spinnakergijpen min of meer correct, zodat we onszelf niet volslagen kansloos achtten voor de eerste wedstrijd op maandag.
Dag 4: de bekroning
Onze jonge garde heeft lont geroken en wil vandaag meer en beter. Spigijpen verlopen goed, de spi halen we zelfs al aan loef binnen om aan de benedenton de voordelige linker-gate te pakken. Jean-Benoît had dit voordien nog nooit gedaan… in de tweede race pakken we een –naar onze normen- fantastische 25ste plek
In de afsluitende ‘round-the-cans’ vergeten we voor de start helaas de high aspect fok te ruilen voor de genua. We maken als één van de weinigen een briljante tactische zet, maar door een te lage snelheid (de wind verminderde zienderogen) ging onze aanvankelijke winst ietwat verloren. Spijtig, want een 15de plek had er zeker ingezeten… Na de genuawissel hielden we weer gelijke tred, en sleepten vooralsnog een voortreffelijke 26ste plek uit de brand.
De Engelse Concorde klom door haar overwinning in de laatste race van de dag naar de derde plaats in de algemene rangschikking. Door een fraaie 1-1-4 versterkte de Chimp haar leiderspositie.
Dag vijf: ‘beer-can-race’, watergevechten en ontvoeringen.
De regen in de ochtend was met de wind gaan lopen. Er stond een zachte zucht op Hill Head, maar niet stabiel genoeg om te zeilen. Wat doen halftonners dan? Spelletjes op het water, zoals watergevechten waarbij liters Solentwater gemoeid waren. We hadden allemaal in de mot dat de General Tapioca zich niet kon verdedigen omdat om evidente gewichtsredenen de emmer op de steiger was gelaten… En dat hebben ze gevoeld…
We zagen Madame A-Plus ontvoerd worden door gewiekste Waveriders, die haar enkel tegen zware vergoedingen (blikken bier) terug wilden geven. Op Envol lanceerden we een wedstrijd ‘om-ter-eerst-tot-bij-ons’ met als hoofdprijs wat blikken Belgisch bier (de drankkelder van Envol is legendarisch…). Franse, Finse, Engelse en Gentse boten scheurden op motor onze richting uit om hun beloning op te pikken. Ook onze voorraad frisse rosé-wijn (niet alle overtollig materiaal bleek in de Prince-kelder gestouwd…) werd door andere deelnemers erg gesmaakt…
Enfin, een ietwat ander einde van deze Half Ton Classics Cup dan we ons hadden voorgesteld, want onze jeugd aan boord had nog graag een wedstrijd gewonnen om zo in de eindrangschikking een plaats te stijgen en de Fantasy achter ons te laten, maar het zij zo… Onze plaats in de eindrangschikking (34ste) doet er niet toe, want daarvoor zijn we immers niet naar Cowes gekomen.
De Half Ton True Spirit Trophy
Tijdens de afsluitende prijsuitreiking viel ons tenslotte een enorme eer te beurt: de andere bemanningen lootten ons immers uit (met ruime voorsprong blijkbaar) als winnaars van de ‘Half Ton True Spirit Trophy’. Dat hadden we echt niet verwacht, maar we zijn er wel erg blij mee want deze prijs is voor de halftonners eigenlijk de belangrijkste: de ‘true spirit’ van de halfton-zeilers is immers de reden waarom we deze wedstrijden organiseren… .
De drie vaders zijn erg trots op hun zonen, de sfeer aan boord van de Envol was deze week g-i-g-a-n-t-i-s-c-h goed. Van wandelen is er helaas weinig in huis gekomen, dus zullen we nog eens terug moeten. Cowes, here we come!
