“Ik zie Workum nog zo voor me, waar we kampeerden en waar mijn bootje lag”, Carolijn Brouwer denkt terug aan haar tijd in de Europe klasse, toen ze de United 4 Sailing serie voer als onderdeel van haar jaarplanning. In die periode had ze niet durven dromen van de zeil carrière die ze nu op haar naam heeft staan. Drie keer deelname aan de Olympische Spelen, drie keer in de Volvo Ocean Race en nu aan de start van een America’s Cup avontuur.
Het was een lange weg, waarbij Carolijn zelf de lat altijd hoog heeft gelegd en kansen pakte die ze kreeg.
“Mijn vader was niet per se een voorstander van het zeilen. Hij was zelf roeier, net als mijn moeder. Wilde het liefst dat ik ook ging roeien, maar ik koos toch voor het zeilen. Ik ben opgegroeid in Brazilië, hier werd er in het weekend gezeild. Toen we op mijn twaalfde naar Nederland verhuisden vond mijn moeder dat ik op hockey moest. In Nederland lag er tenslotte op iedere straathoek een hockeyveld, en zeilen deden ze echt niet in dat koude klimaat. Op een gegeven moment waren we de buurt een beetje aan het verkennen en zag ik op de Braassem allemaal gekleurde zeiltjes, hier waren ze bezig met een wintertraining van WSV Braassemermeer. Het was toen namelijk februari, nog geen twee weken later zat ik ook op die plas in mijn droogpak en met een warme muts op.”
Op dat moment was er van een topzeiler nog geen sprake.
“Ik was best een laatbloeier, in de Optimist presteerde ik helemaal niet goed. Pas toen ik in 1991 in de Laser Radiaal het Jeugd Wereldkampioenschap won begon het voor mij. Na de Laser ben ik overgestapt naar de Europe omdat dat de Olympische boot was. En die boot paste ook veel beter bij mij. Ik vind de Europe heel lekker varen, het is ook een boot die continu in ontwikkeling is en heel gedetailleerd, dat past goed bij mij. Al snap ik ook best dat ze uiteindelijk de Laser Olympisch hebben gemaakt, het is een hele goede boot waar je goed in leert zeilen en tactisch kun je deze boot heel sterk varen.”
Heerlijk op de United 4 Sailing
De United 4 Sailing hoorde voor Carolijn bij haar jaarplanning.
“Ik vond het heerlijk deze wedstrijden te varen. Workum vond ik super lastig met die korte golven. En we voeren hier ook tegen de jongens, dat was het leuke van het varen in Nederland. Op buitenlandse evenementen, de World Cups van nu, hadden we een veld met alleen maar dames, aangezien het een Olympische klasse was. Juist van het varen tegen de jongens leerde je super veel, wij hadden vaak voordeel in lichter weer, maar als het wat harder waaide had je als jongen juist weer meer voordeel.”
“Ook vond ik het fijn dat de sfeer wat ontspannener was, op buitenlandse evenementen draaide het heel erg om de prestatie, dat was op de United 4 minder. Niet dat het makkelijke wedstrijden waren hier, integendeel. Ik herinner me nog dat ik het heel lastig vond op die evenementen. Ze waren echt onderdeel van mijn jaarplanning, de grote variatie in het vaarwater op de verschillende evenementen, daar leer je veel van. Ik heb altijd gedacht, als je in Workum kunt zeilen, kun je overal zeilen.”
Definitief door met zeilen
Inmiddels was Carolijn volop bezig met een campagne richting de Olympische Spelen. Ze moest alleen haar vader nog even overtuigen dat zeilen de juiste keuze was.
“Dat heeft tot na mijn studie geduurd, mijn vader vond namelijk wel dat ik moest studeren en had me dan het liefst aan het werk gezien bij een Shell of iets dergelijks. Maar ik vroeg hem of ik na mijn studie eerst een jaar mocht gaan zeilen, dan zou ik daarna de keuze maken wat ik ging doen. Dat was in 1998, het jaar dat ik voor het eerst World Sailor of the Year werd.”
Het was duidelijk, Carolijn ging zeilen, ook haar vader moest dat nu toch wel gaan inzien.
“Ik heb veel aan mijn vader gehad hoor. Met mijn vader kon ik heel goed even praten, kon hem altijd bellen om iets te bespreken of met hem te overleggen. Het competitieve heb ik ook van hem, op school wilde ik altijd al overal de beste in zijn. Ik heb de lat altijd hoog gelegd, hoe moeilijk het ook was. Aan het begin had ik nauwelijks geld, sliep regelmatig in de auto en belde mijn oma dan wel eens als ik na een evenement in Frankrijk geen benzine meer kon tanken. Het was toen allemaal heel gewoon onder zeilers.”
Kansen pakken
De grootste concurrent van Carolijn Brouwer was de Nederlandse Margriet Matthijse. Zij ging in 1996 naar de Olympische Spelen in de Europe, niet Carolijn. Ook in 2000 dreigde deelname aan de Olympische Spelen in Sydney aan Carolijn Brouwer voorbij te gaan door een sterkere Matthijsse. Vlak voor de Spelen stapte de Europe zeilster daarom in de 470 klasse samen met Alexandra Verbeek, ze eindigden in Sydney op een elfde plek. In de periode hierna werd Carolijn aangestoken met het Volvo Ocean Race virus.
“Ik heb deze race altijd wel in mijn hoofd gehad, op een gegeven moment kreeg ik de kans een paar etappes mee te zeilen.”
Carolijn zeilde op dat moment weer in de Europe en was bezig met een Olympische campagne richting Athene 2004.
“Een Amerikaanse zeilster die ik ken van het Olympisch zeilen zou met de Amer Sports Two de Volvo Ocean Race varen, maar zij kon wegens haar Olympische campagne niet alle etappes meevaren. Zij had de schipper aangeraden mij te bellen. Zo ging dat destijds, je was echt afhankelijk van de kansen die je kreeg. Dit was mijn kans, ik kwam door de selecties en stapte een paar etappes aan boord als stuurvrouw.”
Carolijn voer de Olympische Spelen van 2004 in Athene nog in de Europe, hierna werd ze geïntroduceerd in de high performance klasse en heeft ze zo’n 7 jaar catamarans gevaren. Hierna startte de campagne van SCA om met een vrouwenboot de Volvo Ocean Race te varen.
“Het was een kans om ons als vrouw te bewijzen in de sport. En na de finish in Gotenburg, wisten we dat we klaar waren voor de race. Met Team Magenta, SCA ging niet door met de campagne, wilden we opnieuw met een vrouwenboot, en het liefst twee, deelnemen aan de volgende Volvo Ocean Race. Maar toen kwam de organisatie met die regel dat er ook vrouwen aan boord mochten. Ergens heel jammer dat we die campagne met opnieuw een vrouwenboot niet konden afmaken, maar dit was een kans waar ik natuurlijk al hele lang op hoopte.”
Droom die uitkomt
Carolijn stapte aan boord bij Dongfeng Race Team, negen maanden later voer de rode boot als winnaar over de finishlijn in Scheveningen.
“Dat had ik natuurlijk nooit durven dromen toen ik nog in mijn Europe de United 4 zeilde. Ik had toen echt totaal niet verwacht nu te staan waar ik sta. De America’s Cup is wel een logisch vervolg, dan heb je het toch over de drie zeilevenementen ter wereld waar je als zeiler van droomt.”