Dat het zeilen in sportieve eenheidsklasseboten volop leeft bewijst de Contender. 45 jaar na de eerste tekeningen van deze stamvader van alle eenmansskiffs weet het wereldkampioenschap in de klasse een recordaantal deelnemers te trekken. 174 boten verschenen aan de start, uit Italië, Duitsland, Groot Brittannië, Canada, Verenigde Staten, Australië, Denemarken, Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en Nederland.
Nu is het Comomeer bij Gravedona (Italië) niet de beroerdste plek om te zeilen, met temperaturen van 30 graden, glashelder water op zwembadtemperatuur en in de middag steevast een lekkere thermische windkracht 5+. En dat omzoomd door imposante bergen, met eeuwenoude stadjes op de oevers, de prachtigste villa’s en palazzo’s in het groen en tegen de achtergrond de besneeuwde toppen van de Alpen. Regerend wereldkampioen Antonio Lambertini komt er vandaan, net als diverse andere Italiaanse hotshots, en zij waren erg eager om ‘Contendersailing via Italiana’ aan de wereld te demonstreren.
Vooraf baarde dat ‘via Italiana’ wel enige zorgen, de ongekend grote opkomst doet nogal een beroep op het organisatietalent, zeker rond de verplichte meting van boten, zeilen, zwaarden en roeren. Een systeem van timeslots, waarvoor ieder zich kon intekenen voor ieder onderdeel, bleek te hoog gegrepen. Met wat mediterrane wendbaarheid kon je je toch allegro ma non troppo langs de verschillende stations bewegen.
Daarna kon er gevaren worden! Er volgden drie dagen van zeilen in qualifying series, waarbij de zeilers in telkens wisselende groepen verdeeld over twee velden aan de start verschenen. Daarna volgde de verdeling in Gold fleet en Silver fleet, op basis van het tussenklassement.
Kanshebbers waren uiteraard 7(!)-voudig wereldkampioen Andrea Bonezzi, genoemde Antonio Lambertini, de altijd consistente Denen Soren Dulong Andreasen en Jesper Nielsen, de Engelse heavyweight Simon Mussel of wellicht de oude kampioenen Stuart Jones en Graham Scott, de Duitse jonkies Christoff Homeier en Christoff Engel, of de Australiër Mark Bulka, met twee Olympische campagnes in de Finn achter de kiezen. En niet te vergeten il squaddro Holandesi: zeven man sterk met Dirk Lafleur als grote troef, Paul Verhallen, onze junior die steeds harder vaart, de oude man Gert van der Mast, il presidente Pim Langendijk en tutti della famiglia Thorborg: Rik, Mark Bart. Nog meer Hollanders? Jawel, Margriet Pannevis als lid van de International Jury!
Iedere dag was de start rond 13:00u gepland, maar telkens was uitstel nodig omdat de wind zich voor 15:00u niet liet zien. Gelukkig kwam dat steeds op tijd goed en konden we vijf van de zes geplande qualifiers varen, de laatste verviel vanwege dreigend onweer. Het werd een indrukwekkende ervaring, met een stevige wind, 87 boten op een startlijn en nog eens zoveel wachtend daar omheen. De baan was een klassiek Olympische driehoeksbaan: kruisrak, twee halvewindse rakken, kruisrak, voor de wind en dan een kruisrak naar de finish. Op tijd weg, vrije wind en met maximale druk en snelheid varen is de boodschap. Het veld ligt erg dicht bij elkaar, als je het aan het begin laat liggen is het erg moeilijk je naar voren te zeilen.
De favorieten maakten hun rol zeker waar in de qualifying series, al was Andrea wat wisselvallig. Simon Mussel deed het geweldig, hij won vier van de vijf wedstrijden en werd een keer tweede. Ook Soren en beide Christoffs scoorden erg goed. Van de Nederlanders was met name Paul sterk, met steeds in of dicht bij de top tien, en Dirk tussen 10 en 20.
De vierde wedstrijddag was het Gold fleet en Silver fleet: dat betekent dat het veld nog dichter bij elkaar ligt, nog harder werken om een plaatsje op te schuiven, nog meer plekken verliezen met een klein foutje. De eerste wedstrijd maakte het comité zijn eerste en enige misser: tot dusverre startte de tweede groep 10 minuten na de eerste, zodat de beide velden netjes uit elkaar bleven tot halverwege de wedstrijd en er steeds voldoende ruimte was bij de boeien. Nu was er een herstart nodig voor het tweede (Silver fleet) veld, en dat deden ze net toen de Gold fleet op de benedenboei kwam afstormen. Dat gaf chaos bij de benedenboei, waar je over stuurboord planerend tussen een veld van 85 door mocht sturen. En een complete jam bij de bovenboei, waar we met 174 tegelijk omheen moesten: de Gold fleet naar het voordewindse rak, de Silverfleet naar de gijpboei. Wie voor de kluwen uit was kon nooit meer achterhaald worden, wie er in zat kon zomaar twintig plaatsen kwijtraken. Jammer, zeker voor Paul (28) en Bart (42)!
De tweede wedstrijd die dag verliep beter: Dirk had de shifts die er nu waren goed door en ging als eerste rond de bovenboei. Paul en Bart zaten er ook goed bij. Uiteindelijk zeilde Dirk een prachtige tweede plek, Bart 11 en Paul 12. Soren wist die pot te winnen, en Simon had met een 10e plek een uitschieter naar beneden. Daardoor ging Soren hem voorbij in het klassement.
De laatste zeildag moest het beslissen, als er een wedstrijd gezeild zou worden kon Simon de tien aftrekken en zou hij kampioen worden. Met flink wat uitstel gingen we het water op, wachtend op stabiele wind of de klok van vier uur, de tijdlimiet voor de laatste dag. Om half vier leek het ervan te komen, er werd gestart maar er was een herstart nodig. Toen weer uitstel, maar de wind bleef niet stabiel en de wedstrijden werd afgeblazen: Soren kampioen! Simon tweede en Mark Bulka derde. Door zijn prima vierde dag in de Gold fleet werd Dirk 15e totaal. Paul werd knap 17e, Bart 28ste, Mark 61ste, Rik 65ste. In de Silver fleet eindigde Gert 19e en Pim 45ste.
Goed nieuws voor de klasse is de groei bij de jeugd, (acht deelnemers onder 21, David Schafft uit Duitsland is de Junior Champion geworden) en bij de vrouwen (zeven deelnemers, Jacqueline Ruefenacht uit Zwitserland is wederom Female Champion).
Maar er werd niet alleen gezeild: tijdens de uitsteluren hield de juryvoorzitter ingelaste presentaties over regelinterpretaties, die veel interessante discussies opleverden. Er was de ledenvergadering, de International General Meeting, met discussies over de klassenvoorschriften, de verkiezing van een nieuwe International President (Andreas Voigt uit Duitsland). En als klap op de vuurpijl de presentatie van Medemblik 2015, het voorstel om dan en daar het WK te organiseren. Zeer wervend en overtuigend gebracht door Margitta Thorborg en dan ook bij acclamatie aanvaard!
En werd er dan niet gegeten? Jawel, we zijn tenslotte in Italië! Na de eerste wedstrijddag was er een grill-party in het park naast het botenterrein, met worst en polenta en vooral wijn. De chefs lieten hier niet het achterste van hun tong zien, maar dat kwam later meer dan goed. Na de wedstrijden werd er steeds gezorgd voor drank en een hapje: pasta, fruit en dergelijke. De klapper was het Championship Dinner, in de prachtige Palazzo Gallo met dito tuin grenzend aan het Comomeer, waar we met flakkerende kaarsen, langbenige hostesses en exquise hapjes en drankjes werden ontvangen. Gevolgd door een prima diner, uiteraard. Op de terugweg liepen we langs de vertrouwde ijssalon… dit keer maar niet!
Kortom, een prachtig kampioenschap, en laten we zorgen dat 2015 zeker zo mooi wordt.
Tekst: Bart Thorborg / Contender NED 3 Loctudeal
Voor complete uitslagen en meer over de klasse zie www.contenderzeilen.nl
