De 66ste Rolex Sydney Hobart Race liep net ietsjes anders uit dan ik verwacht had. Moe en met gemengde gevoelens lopen we onder een volledig dicht gereefd grootzeil bijgestaan door de stormfok, en met de verbogen noodhelmstok vanwege gebroken stuurkabels de beschermde baai van Eden binnen. Iedereen is door en door nat tot op het ondergoed. Sommigen van ons vertonen duidelijk de eerste tekenen van onderkoeling. 90% van de bemanning heeft een dag en een nacht niet gegeten of gedronken waardoor de je focus gehalte en drive enorm afneemt. Meer dan de helft wil opgeven…
Goede start
We starten met de Salona II (Salona 44) zondag om 13u in het midden van de lijn, terwijl iedereen aan de hoge kant start kunnen we het net houden onder A1 en lopen onder het gehele veld door en gaan met de eerste boten van onze startlijn rond de eerste boei. We maken een vergissing door te gijpen en geven daardoor een paar plaatsen weg. Maar het is een race van 628 zeemijl dus we tillen er niet al te erg aan. We gijpen terug en komen met de 10 eerste boten aan Mark Zulu. Volgende merkteken is Tasmanië.
25 knopen wind? Ik denk van niet!
Stilaan komt de wind scherper in, en we wisselen naar de JT (jib top), en zetten het genua stagzeil er bij. Duidelijk een goede keuze want de Salona II loopt als een trein. Andere boten die normaal niet in onze buurt horen (Shamrock, Shutzpah en Secret’s Men Business) lopen gefrustreerd gelijk met ons. We weten dat we 4 fronten gaan tegenkomen waarvan 2 deftige (het 2de en het 4de). De eerste zou niet meer dan 25 knopen wind hebben, maar de wolk die de komst van het front aanmeld ziet er anders uit. 25 knopen mijn gat!
De genua 5 ligt klaar
Naarmate, en met de snelheid waarmee de wind komt opzetten, slaan we stappen in het zeil minderen over. In no time hebben we 40kn met vlagen van 45kn pal op de neus op ons dak, maar we hebben de boot onder controle. Genua 3.5 en een dubbel gereefd zeer vlak grootzeil doen de job. De genua 5 ligt klaar (we hebben geen 4), en de 3de reef is ook klaar om verder te gaan. De Tasman Zee valt mee, ik heb ze al anders gezien. Maar de wind is nog maar enkele uren gedraaid (tegen de East Australian Current in). Als dit nog een volle dag blijft doorzetten zal de Tasman Zee zijn beruchtheid eer aan doen denk ik bij mezelf.
Kuifje en de Blauwe Lotus
De wind neemt wat af en het begint te regenen. We krijgen verschillende bliksem inslagen die naar mijn gevoel veeel te dicht in onze buurt komen. De instrumenten worden uit gezet, en ik haal de blikken koekendoos van Kuifje en The Blue Lotus boven. De doos hebben we van binnen voorzien van een rubber laag en de kleine Garmin, een handheld VHF en de GSM’s gaan er in. Als we een bliksem inslag krijgen dan fungeert Kuifje als de kooi van Faraday. Kuifje is altijd al mijn held geweest.
Het venijn zit ‘m in de… staart
De wind neemt af, de reven gaan er uit en we gaan terug naar een genua 2 (zelfde als de 1, maar vlakker) en we zetten koers naar de kust toe omdat we weten dat de nieuwe wind van het westen zal gaan komen. We vallen zonder wind en realiseren dat we in het oog van het nieuwe front zitten. De wind draait inderdaad, en komt nu uit het westen. We winnen op iedereen die op zee is gebleven en voor de stroming gekozen heeft. Maar dan komt het 2de front door zetten. Het begin viel mee, slechts een 25kn, maar zoals de Fritz het zo schoon kan zeggen: Het venijn zit ‘m in de staart.
De Tasman zee heeft nu een beetje kunnen bouwen waardoor de golven een deftige swell geworden zijn, van laat zeggen een meter of 3 hoog (top-dal). Dit zou de komende 8u gaan verdriedubbelen!!! De instrumenten beginnen raar te doen. Ineens hebben we geen kompas meer? Het is te zeggen, we hebben wel een koers, 270 graden onafhankelijk van hoe we sturen. Ook de wind geeft minder aan dan wat ik denk dat er staat. De wind begint nu echt te bouwen en samen met de zee die zich nu van een niet te spotten kant laat zien, beginnen we terug aan ons zeil minderen spelleke.
Wendy: I have no steering!
In geen tijd hadden we 3 reven en de genua #5 op. Je kon elkaar amper verstaan van de gierende wind. Golven kwamen over dek rollen ter grootte van een bad of 6. Ik wordt 1 keer van aan de mast tot aan de cockpit gespoeld Dave en Nick stoppen me. Goed dat ik ingeklikt ben. Dat bedoelen ze dus met de wasmachine. De stormfok en het Trysail lagen klaar. Elke keer dat de boot met een luide BANG van een golf viel dacht ik: dat kan nooit lang blijven doorgaan, straks breekt ze, of breekt er iets anders. Alles trilde. Wendy stuurde en ineens roept ze: I have no steering, I have no steering! En de boot gaat overstag. Iedereen reageert alsof we al jaren zo varen. De fok wordt back gehouden, grootzeil lichtjes aan. Iemand anders neemt de noodhelmstok terwijl een ander met een lierhendel het deksel wegneemt en de weg vrijmaakt om de noodhelmstok te gebruiken. En in 4 minuten hebben we de boot terug onder controle.
Tot hun middel in het water
Bryan en Ron openen de luiken waar de roerkoning zich bevind. Blijkbaar is de kabel losgekomen die aan de ketting vast zit, en welke vervolgens het stuur wiel doet draaien (of jij die met het stuurwiel het roer doet draaien). Bryan en Ron fiksen het probleem, en alsof het in deze zee nog nog niet bumpy genoeg is krijgen ze daar bovenop nog een paar golven binnen ook. De bilgepomp en de handpomp zijn continu in de weer om het water eruit te krijgen. Om u een idee te geven, beide kerels zitten tot hun middle in het water te werken, maar het is een ongelijke strijd. De luiken moeten zo snel mogelijk terug dicht. Een uur nadat de luiken dicht waren, is het meeste water uit het achter compartiment weg.
Afzwakken naar 30 knopen
We kunnen terug sturen met beide stuurwielen en we focussen ons op de wedstrijd, zij het in survival mode. De meesten hebben Stugeron genomen en zijn suf van de medicatie, er valt niets mee aan te vangen. We weten dat na dit front de wind uit het Noorden zal komen wat voor ons betekend: voor de wind en warmer. Maar voorlopig is het nog kopstoten geven tegen de enorme muren van golven. Ik schat dat er een 45kn moet staan en een pak meer in de vlagen. Soms gaan we zodanig plat dat ik het omgekeerde licht zie beginnen te knipperen! Ik vertel de crew dat dit weer nog een 4 uur zal volhouden en dan zal afzwakken naar een 30kn.
De pissaphone
Er komt water binnen via de scepters, het mastgat (wat volledig met siliconen was dicht gemaakt), het oog van de groot schoot aan dek, sommige ramen en door de cockpit ingang van de over komende golven. Voor zo ver ik weet is dit alles. Je kan in de achter kabins niet meer deftig slapen daar er aan de lage kant (we laten iedereen die niet van wacht is zo veel mogelijk recupereren) 30cm water staat! Murray is de enige die zich er niks van aan trekt. Ik kon er toen wel om lachen. Alles behalve de ijskast en de navigatie tafel is door en door nat. Overboord plassen zit er niet meer in. Voor zulke situaties hebben we een “pissaphone”. Dat is een plastiek ziekenhuis reservoir zodat je binnen in die fles kan plassen zonder overboord te gaan.
Stuurkabel gebroken
En dan alsof het enkel maar met haar gebeurd roept Wendy weer wat ze ervoor nog eens geroepen heeft: I’ve got no steering! Het hele proces wordt herhaald, en deze keer blijkt de kabel niet los gekomen te zijn, maar gewoon gebroken! We sturen de nood helmstok met 2 man, alleen is gewoon te zwaar. En er wordt om het uur gewisseld. Soms is het zo zwaar dat 2 man het niet meer kan houden en dat je gijpt. Zo hebben we bijna de noodhelmstok gebroken. We beslissen om ons terug te trekken op zee, en zo de opties nog open te houden. Misschien kunnen we een baai aandoen, de kabel repareren en de race verder zetten? Maar sommige onder ons hebben geen vertrouwen meer of zijn gewoon op door hypothermia, dehydratatie en zeeziekte.
Moe en met gemengde gevoelens lopen we onder een volledig dicht gereefd grootzeil bijgestaan door de storm fok, en met de verbogen nood helmstok vanwege gebroken stuurkabels de beschermde baai van Eden binnen…
www.clubracer.be/zeilforum/threads/1326-Sydney-Hobart-Race-2010-hoe-zit-het-met-Yan
