Nu de Amerikaan Brad Van Liew als eerste Kaapstad bereikte na exact vier weken zeilen in de Velux 5 Oceans race, is het straks de beurt aan de Operon van vriend ‘Gutek’. Iets na het weekend maken dan Derek Hatfield en de CSM (deze afkorting gebruiken is een pak gemakkelijker dan de naam van deze sympathieke Brit voluit schrijven) hun opwachting. Binnen een week of twee, als alles goed gaat tenminste, rukt de plaatselijke fanfare dan wel uit om ‘onze Belg’ Christophe Bullens welkom te heten. En dat zal meer dan verdiend zijn.
Want als er één iemand aanspraak maakt op de prijs van het grootste doorzettingsvermogen in deze Velux Five Oceans, dan zijn we bij Christophe Bullens wel aan het juiste adres. U denkt dan meteen aan het feit dat hij er toch nog in slaagde om zo kort na de ontmasting van de boot toch nog op de valreep een vervangboot wist te vinden en de wedstrijd te starten. Juist, maar er is meer dan dat.
Mast weg, nieuwe boot
De oude Five Oceans of Smiles, de oude Fujicolor van Loick Peyron, was eigenlijk weinig tot absoluut niet geschikt voor deze wedstrijd. Om wat gasten mee te nemen voor een kort promo-tochtje voor Oostende, tot daar toe. Even over en weer naar Engeland: OK. Maar rond de wereld? Hola. Deze ECO 60 is traag, en heeft ‘geleefd’. Op is op. Christophe heeft lang gezocht naar een waardige vervanger, maar had steevast te weinig budget. Onder tijdsdruk bleef er geen andere optie over dan de oude boot toch min of meer wedstrijdklaar te maken en de kwalificatie te zeilen. Die zeilde hij slechts enkele weken voor het begin van de wedstrijd.
Toen Christophe terug kwam van zijn kwalificatietocht met de Five Oceans of Smiles too, de nieuwe boot’, stelde hij het echte vertrek nog met enkele dagen uit. Niet omwille van het weer, maar zijn nieuwe aanwinst was verre van wedstrijdklaar: diesellekken, elektrische storingen, apparatuur die het laat afweten. De boot had erg lang stilgelegen (stond ook al jaren te koop overigens), was daarom niet correct onderhouden, en dat kwam allemaal wat aan het licht tijdens de kwalificatie. Om aan deze problemen te verhelpen zou de boot minstens enkele maanden de kant op moeten, maar daar was in dit geval uiteraard geen tijd voor.
Technische problemen
Christophe’s communicatieapparatuur liet het afweten enkele uren na zijn herstart op 24 oktober, een diesellek maakte het leven verder zuur aan boord, de autopilot speelde hem parten, … Er zijn aangenamere omstandigheden om een wereldreis te starten…
Dankzij het kalme weer voor de Portugese kust kon Christophe toch vele oorzaken van problemen ontdekken en herstellen. Beetje bij beetje leerde hij ook de boot beter kennen. Een passerend visnet kostte hem weer wat tijd, maar uiteindelijk slaagde hij erin om dat ding toch vanachter zijn roerbladen uit te krijgen zonder een duik in zee te moeten wagen.
Net voor de Canarische eilanden, de wind was wat toegenomen, sloeg de boot plat waarbij het grootzeil scheurde, drie zeillaten braken en op de koop toe één van de bakstagen vast kwam te zitten achter één van de twee roeren. Hij kon niet anders dan even halt te houden in Las Palmas. Dat even duurde weer 48 uur.
Hevige koorts
Op Las Palmas kreeg hij waarschijnlijk een virus op bezoek, want enkele dagen later kregen we van zijn persmedewerker te horen dat Christophe binnen enkele dagen Mindelo (Kaap Verdische eilanden) zou aandoen (op aanraden van de wedstrijddokter) om een dokter te vinden die hem van zijn hevige koorts zou afhelpen.
De dokter schreef Christophe verdere medicatie voor, en vooral … rust. De lokale havenautoriteiten wilden Christophe in eerste instantie zelfs niet laten vertrekken (ze hielden zijn paspoort achter), en wachtten op toestemming van de wedstrijdorganisatie. Dat bracht weer vele uren vertraging met zich mee. Ondermeer dankzij de steun van vele zeilers in Mindelo kon Christophe uiteindelijk meer dan 24 uur na aankomst toch weer op pad.
Je zou dan stilaan denken dat hij zijn deel van de pech heeft gehad. Maar neen. Prompt zeilde hij vanuit de Kaapverdische eilanden de Doldrums in. Gevreesd in de tijd van de ontdekkingsreizen, maar tegenwoordig mits wat goede elektronica aan boord (u voelt hem al aankomen) vindt elke zeiler wel de kortste route doorheen dat windstille gebied. De Five Oceans of Smiles too vecht er nu haar weg doorheen. Binnenin de boot ruikt het niet meer naar diesel. Op aanraden van een vriend goot Christophe wat azijn in de boot, en de dieselstank verdween. Maar door de grote hitte stinkt de boot binnenin nu naar azijn. Ook geen pretje.
De drijfveer: het Smiles-project
Vanwaar haalt een zeiler in zulke omstandigheden nog de moed om door te zetten? In het geval van Christophe zijn dat wellicht de talloze kinderen van het Smiles-project waarvoor Christophe zeilt: Smiles helpt op dit ogenblik een 140-tal met het HIV-virus besmette kinderen op medisch, sociaal, psychologisch, verpleeg- en opvoedkundig gebied. En dat project krijgt op deze manier via onze zeiler plots een bredere visibiliteit, waarvan het dankbaar gebruik maakt om het project verder te kunnen zetten.
Vandaag of morgen passeert hij de evenaar, en binnen twee weken wordt de Five Oceans of Smiles too in Kaapstad verwacht. Laten we hopen dat Christophe nu een tijdje van de passaatwinden mag genieten en dat het hogedrukgebied van St.-Helena hem de weg naar Kaapstad niet verspert zodat hij in de laatste rechte lijn naar de finish
www.atlantic60.eu
www.velux5oceans.com