De Nederlandse solozeiler Ysbrand Endt kwam afgelopen nacht als vijftiende over de finish van de tweede etappe van de legendarische Transat 650 solozeilrace. Met zijn boot ‘Prime of the North Sea’ wordt Endt 12de in het eindklassement van de serie klasse.
Daarmee is hij tweede Nederlander achter Robert Rosen Jacobson. De 21 dagen op de Atlantische Oceaan waren extreem zwaar in deze ‘meest eenzame solozeilrace’. De bijna 6.000 kilometer lange tweede een laatste etappe was een slijtageslag. Endts levenspartner Christa ten Brinke is nog in de race en wordt één dezer dagen verwacht.
“Het was mega heftig, zwaarste Transat ooit. Niets was normaal.”
Ysbrand Endt gaf telefonische een reactie direct na de finish.
“Het voelt heel onwerkelijk. Ik voel verschillende tegenstrijdige emoties: teleurstelling en vreugde. Ik ben ook heel blij weer andere zeilers te zien. Maar de afgelopen 21 dagen op zee hebben we maar drie of vier zeildagen gehad met de normale passaatwind schuin van achteren. Het was alleen maar storm, storm, storm. Tegenwind. Heel slecht weer, veel regen met regelmatig 40 knopen wind (windkracht 9). Ik had na vier dagen schade aan mijn roer en heb mijn boot 24 uur moeten stilleggen om dat te kunnen repareren. Ik was kansloos voor een goed resultaat. De extreme omstandigheden en de lange periodes van eenzaamheid stellen je op de proef. Maar ik heb nooit opgegeven. Om dan in deze hele zware Mini Transat toch 16de te worden, daar ben ik heel erg trots op.”
Christa: “Please help me”
Christa ten Brinke, de vrouw van Ysbrand Endt, zeilt ook mee. Het echtpaar vaart Samen Solo. De bedoeling was om elkaar los te laten en erop te vertrouwen dat de ander dit kan. Dat lukte redelijk goed in de eerste etappe. Maar dit keer was het niet zo eenvoudig, aldus Endt.
“Op een gegeven moment kwam er een storm voorbij met 40 knopen wind. In een paar minuten, totaal onvoorspelbaar, schoot de wind omhoog van 20 tot 40 knopen wind. En die storm bleef acht uur staan. Het gaat razendsnel. Je kan er niet tegen werken. Je boot ligt plat op het water. De zeilen liggen onder water. Ik dacht ‘He? Hij komt niet meer overeind’. Angst om te zinken had ik niet. Ik kreeg de boot weer onder controle en met zwaar gereefd zeil was ik die storm aan het uitrijden.”
“Zitten janken als een kind”
“Juist op dat moment hoorde ik ook Christa op de marifoon. Dat was verschrikkelijk. Ik hoorde een intense hulpvraag van haar. “Please help me…..” Ik kon haar niet bereiken. Daar heb ik tien dagen zoveel last van gehad. Maar via de SSB (lange golf radio) hoorde ik een keer per dag de posities van alle anderen. Ik zag aan de lijst dat ze voortgang maakte. Direct na de finish hoorde ik dat ze had aangegeven om aan mij te zeggen dat ze het ging redden.”
“Ik heb zitten janken als een kind. Ik zeilde deels mijn eigen race en haar race. Ik heb twee races gezeild. Ik kon het heel slecht loslaten en dat maakt het extra zwaar. In de eerste etappe had ik dat niet. Dit was zo zwaar, zo niet voorspeld, zo veel heftiger dan ooit gedacht.”