Het contrast tussen een organisatie zoals de Monsoon Cup en pakweg een wedstrijd zoals wij die in de Lage landen kennen, blijft enorm groot. Wat we in Maleisië zagen, overtrof qua professionaliteit alles: de World Match Racing Tour (WMRT) organisatie houdt alles strak in de hand. Toch waren er hier en daar de door ons steeds gewaardeerde ‘kleine kantjes’. Die wilden we jullie ook niet onthouden. Vaneigens.
Vooraf is het goed te weten dat elk event zijn plaats in de WMRT-kalender heeft afgekocht. En dat gaat over serieuze bedragen. Als de Bataviahaven vanaf 2013 voor een vijftal jaar de rechten wil kopen, dan is dat niet voor een habbekrats. Integendeel. Om een voorbeeld te geven: het prijzengeld te verdelen tijdens de Monsoon Cup, en dat dus door de lokale organisatie wordt voorzien, bedraagt bijna 400.000€… De WMRT is het zeilevent met de grootste prijzenpot ter wereld in verhouding tot het aantal deelnemers.
The ‘boss’
Elk evenement in de World Match Racing Tour moet massale media-belangstelling opwekken. Daarvoor zijn speciale deals opgezet met media-consulenten, ‘venue selecting specialists’ (waar halen ze het?), camera-teams, PR-teams, … Enfin, een heel leger dat beelden moet maken, webblogs voorzien van tekstmateriaal, websites managen, persberichten opstellen, genodigden rondleiden en dies meer. Ze hebben hun handen vol. Maar alles met een stralende glimlach.
De Monsoon Cup PR-machine heeft in ieder geval goed werk geleverd: vanaf het vliegveld tot aan de steigers waar de boten lagen, kon je niet naast de honderden banners kijken die de passanten op hun brommertjes of achter hun kruiwagentjes er telkens weer op wezen dat de wereldpers er neerstreek, en dat dat enorm belangrijk is voor de regio en dat dat allemaal gebeurt dankzij de politieke leider.
Ook bij het media-centrum zelf werd je duidelijk gemaakt dat het Monsoon Cup-tijd was. Onder het goedkeurend oog van de lokale politieke ‘boss’ vernam je dat er daar kampioenen gemaakt worden. Als die boss dan hier toch alles betaalde, dan kreeg hij waar voor zijn geld. En dat komt goed uit want de overheid heeft nog meer bouwplannen in Kuala Terengganu, en via een evenement als de Monsoon Cup zoekt hij ijverig potentiële (buitenlandse) investeerders.
Gebouwd op een zandbank
Speciaal voor de duizenden toeristen die naar de zeilers komen kijken, werden ook een pak side-events opgezet: je kon aan een winch-competitie meedoen, of naar het kickboksen gaan kijken, of naar een roeiwedstrijd met lokale vaartuigen, of zelfs armworstelen. Ook aan liefdadigheid werd gedacht, want je kon er zowaar bloed geven. Ook de finale van de lokale ‘Idool’-competitie werd ingepland.
Voor de journalisten en fotografen die naar Maleisië kwamen, werd werkelijk aan alles gedacht: hotels vlakbij, pendelbusjes, maaltijden, … en uiteraard een heus media-centrum dat eigenlijk dienst doet als … jachthaven- en congresgebouw. Kunnen ze bij ons nog wat van opsteken!
Op het uiteinde van een grote zandbank heeft de plaatselijke gezagsdrager voor zijn speeltje (de Monsoon Cup) 4 jaar geleden ‘wat infrastructuur’ neergepoot: groots hotel annex resort (inclusief fittness en zwembad), het reeds aangehaalde congresgebouw en een paar steigers zodat ze het geheel ‘marina’ kunnen heten (er lag zelfs een jachtje met Duitse vlag). Helaas is alles zo rap-rap gezet, met minder oog voor het detail, dat het na amper 4 jaar eigenlijk aan grondige restauratie toe is. Er gingen geruchten de ronde dat de overheid daarom zo snel mogelijk van het gebouw af wil (ook van het hotel – kandidaten?)…
Bladvulling
Het congres-centrum is een groot gebouw, met 2-3 verdiepingen, en grote moduleerbare zalen. Het persleger moest eerst via een grote brede houten trap tot op de tweede verdieping. Daar kwam je eerst langs de broadcast room, voor de mensen van de TV. Niet dat hier veel TV-ploegen zijn, maar de organisatie van de WMRT zorgde zelf voor een leger (Europese) camera-mensen, geluidstechnici, beeldmixers en wat weet ik nog meer.
Ze leveren wel perfect werk af: de beeldverslagen zijn om van te snoepen. Af en toe leek het of je zelf op het water zat, wanneer de zeilers hun boot dwars door het scherm schenen te sturen of je bv. Francseco Bruni zelf “Foul! Foul! Foul!” hoorde schreeuwen naar umpire op de volgboot.
Ook massaal veel volk in de volgende zaal, daar waar de schrijvende pers en de fotografen hun werkplek vonden. Aan de 6 rijen tafels met internetverbinding (‘10MB high speed Internet’) was er plaats voor telkens een tiental mensen. Aan het aantal polo’s van de WMRT te zien dat er achter een computer zat, had de organisatie daar ook voor ‘bladvulling’ gezorgd.
Flatscreen verkoper deed gouden zaken
Voor de rest waren er maar een paar ‘echte’ journalisten (laat me me hier voor het gemak bijtellen…). Ook enkele zeilteams hadden ‘hun mannetje’ in de media-room zitten, want ook de team-websites moesten bijgewerkt worden.
Tegen een muur hing een overzicht van alle artikels die dagelijks over de Monsoon Cup verschenen, in de kranten of op virtueel papier. Een viertal dames schuimden de godganse dag internet af op zoek naar leesvoer…
Vanop onze tweede verdieping hadden we niet alleen toegang tot een groot terras om de wedstrijden te volgen, we konden ook op 4 grote schermen de live-beelden volgen (gemaakt door de mensen van de zaal ernaast) van wat er buiten gebeurde. Het hele gebouw hing overigens vol met grote flatscreens, zodat je niets van het gebeuren hoefde te missen.
Pers-lekken
Een andere deur gaf uit op het restaurant waar er naast warm/opgewarmd eten ook een soort koffie te verkrijgen was. Telkens het begon te regenen (niet zomaar regen maar zware stortbuien), kwam de mediaverantwoordelijke ons er persoonlijk op wijzen dat er druppelgevaar dreigde op onze werkplek. Door het lekkend dak gutste de regen dan met bakken naar binnen. Het dak leek wel een vergiet.
De airco (die daar absoluut noodzakelijk is) stond zodanig koud ingesteld dat de meeste mensen die er werkten een fleece of jas aan hadden. Grappig zicht als je van het terras met 27° komt…
Slotsom
Een prachtig land, met enorm vriendelijke mensen die elke minuut van de dag de ‘Malaysian hospitality’ hoog in het vaandel voeren. Het zeilen staar er weliswaar in de kinderschoenen, en is er enkel voor de happy few die zich een jacht en ligplaats kunnen permitteren. Voor de gemiddelde Maleisiër is zeilen een ‘ver van mijn bed’-show, en dat zal zo wel blijven.
De World Match Racing Tour is een op-en-top professioneel gerund evenement. De schippers, hun teams en alle genodigden worden met alle nodige egards behandeld en op hun wenken bediend. Het zeilen zelf lijkt slechts bijzaak, in tegenstelling tot de marketingmolen die rond het evenement draait.
Leuk om te weten is wel dat je om als team mee te kunnen doen in dit circuit, je daar serieus voor moet betalen, en dat de tien gelukkigen die een ‘card’ krijgen (die recht geeft op deelname aan alle evenementen) geselecteerd worden door de organisatie… dus niet iedereen met geld kan hier zomaar aan deelnemen. Over deze zaken kregen we wel wat feedback van de aanwezige teams, van andere journalisten, en dat is op zich een apart verhaal waard. Maar of dat dat hier uitgesmeerd moet worden…
Merci
ClubRacer mocht van de WMRT en de Monsoon Cup proeven dankzij de Nederlanders van Bataviahaven, van wie we een uitnodiging kregen om het evenement te verslaan. De Bataviahaven (bij Lelystad) zal wellicht in 2013 in de kalender van de WMRT opgenomen worden. Iedereen die matchracen op topniveau eens van dichtbij wil meemaken, noteert dat alvast ergens in het achterhoofd.
www.wmrt.com
http://monsooncup.com.my/