De amper 29-jarige François Gabart heeft op zondagnamiddag als eerste om 15u18 lokale tijd de Vendée Globe finishlijn voor Sables d’Olonne overschreden. De schipper van Macif schrijft met de nieuwe recordtijd van 78 dagen 2 uren en 16 minuten en 40 seconden geschiedenis. Hij is de jongste winnaar uit de Vendée Globe geschiedenis, én de eerste die in minder dan 80 dagen finisht.
Het jonge Franse zeiltalent heeft deze overwinning meer dan verdient. Armel Le Cléac’h rondt nog als eerste in 22 dagen 23 uren en 48 minuten – de snelste tijd ooit – Kaap de Goede Hoop. Gabart en Le Cléac’h nemen van dan af resoluut de leiding. Beide kemphanen lossen elkaar van geen vin meer en het verschil tussen beiden bedraagt nooit nog meer dan 250 zeemijlen.
Vervolgens bereikt Gabart als eerste Kaap Leewin in, wat had je gedacht, een nieuwe besttijd. De afstand Sables d’Olonne – Kaap Leeuwin wordt afgelegd in 34 dagen 10 uren en 23 minuten. En ook de afstand tussen beide kapen is nooit sneller overbrugd, in amper 11 dagen 6 uren en 40 minuten.
In de vroege avond van de eerste dag van 2013 passeert Macif de beruchte Kaap Hoorn in ‘amper’ 52 dagen 6 uren en 18 minuten. De zo gevreesde Zuidelijke Oceaan, met haar ijzige stormen en levensgevaarlijke ‘verdwaalde’ ijsbergen, levert dus geen problemen op voor het leidend duo Gabart – Le Cléac’h.
Op 15 januari overschrijdt Gabart terug de evenaar en knijpt zomaar 5 dagen en ruim 16 uren van het record van zijn mentor Michel Desjoyeaux. Le Cléac’h telt daar 250 zeemijlen achterstand en blijft hopen op verkeerde tactische keuzes van Gabart of weervensters die hem zouden toelaten terug dichterbij te kruipen. Maar noch het één, noch het ander gebeurt.
Naast de heroïek van het temmen van de natuurelementen door één man/vrouw op een zeilschip van amper 60 voet, waarbij de solist alle problemen zelf moet oplossen, alle vraagstukken zelf moet beantwoorden, alle tegenslagen zelf moet verwerken, alle gelukzalige momenten enkel kan delen met een camera, zijn er nog 2 dingen wat deze waanzinnige zeilwedstrijd zo uniek maken.
Ten eerste is er de kameraadschap op het water onder alle concurrenten. Zo kreeg Bernard Stamm de steun van iedere andere deelnemer en hoopten ze met z’n allen dat hij niet uit de wedstrijd zou gezet worden. Of wat dacht je van deze: Alex Thomson passeert de onfortuinlijke Jean-Pierre Dick, die zonder kiel toch wil gaan proberen om te finishen, en stelt hem voor bij hem te blijven zodat hij hem onmiddellijk zou kunnen bijstaan in geval Virbac-Paprec 3 door dwarsgolven toch zou kenteren. Uiteindelijk bedankt Dick zijn Britse collega en maant hem aan zijn podiumplaats te verzekeren en door te varen. Dick zelf besluit zijn gehavende Open 60 langsheen de kustlijn te sturen en dag na dag te kijken of doorvaren naar Sables d’Olonne wel een wijze beslissing is.
En wat de Mount Everest van het zeilen nog uniek maakt is de publieke belangstelling in de Vendée en ver daarbuiten. De wedstrijd wordt wereldwijd gevolgd (een kleine 50’000 kijkers op de live stream van Dailymotion), maar in Sables d’Olonne leeft het volk echt mee met zijn zeilhelden. Ik weet niet of er nog plaatsen zijn waar schippers een warmer welkom krijgen dan daar. Zowel de eerste als de laatste, zelfs zij die gediskwalificeerd toch de wedstrijd uitvaren om nooit in de tabellen te verschijnen…, ze worden allemaal door een uitzinnig publiek terug verwelkomd.
Guy C.
Foto: © NBSP/Jean-Marie Liot/DDPI/Vendée Globe
