Vorige week zondag pakten donkere wolken zich samen boven de twaalf meiden van Team SCA. Groot was de teleurstelling over de zesde plaats in de tweede etappe van de Volvo Ocean Race 2014-15. Enkele dagen later lijkt de lucht wat opgeklaard, zo bleek uit de woorden van de Nederlands-Belgische zeilster Carolijn Brouwer.
“We moeten niet te hoge verwachtingen hebben. Je merkt dat we op alle vlakken, of dat nu navigatie of performance is, een beetje tekort komen. Dat is voornamelijk door gebrek aan ervaring. Dat verander je niet zomaar.”
“Toen we van boord kwamen, zagen we het allemaal best somber in. We zijn nu twee dagen verder en dan kun je beter relativeren. Onze coaches, die samen goed zijn voor negen keer rond de wereld racen, zeggen: ‘Bouwe Bekking gaat voor de zevende keer rond en deze race heeft hij nog niet gewonnen.’ Bij ons zitten allemaal meiden aan boord, die voor het eerst om de hoek komen kijken. Wat verwacht je dan eigenlijk?”
“Ja natuurlijk hebben we heel hard getraind en hebben we de beste voorbereiding gehad, maar ervaring kun je niet kopen. Dat vergt tijd. De coaches hebben het dus prima in stukjes gehakt. Als we nu terugkijken, moeten we toegeven dat we één enorme fout hebben gemaakt.”
“We hebben van de exclusion zone een waypoint gemist. Dat gebeurde op het punt waar die zone breed naar het oosten uitstak. Wij waren op dat moment de meest westelijke boot. We kwamen er gelukkig achter voordat we erin voeren. We hebben dus een hoek stuk afgesneden met als gevolg dat we naar het noorden bleven varen, terwijl we naar het oosten moesten om er omheen te gaan. We zijn hierdoor een dag lang de verkeerde kant op gezeild, waarna we terug moesten. Dat heeft ons de kop gekost.”
“Dit kwam ook op het slechtste moment, omdat we net twee dagen flink aan het inhalen waren. We voeren nek aan nek met Alvimedica, omdat zij voor Team Vestas Wind waren gestopt. Het gat met de leiders was eveneens teruggebracht naar 60 mijl. Vervolgens ontdekten we dat we fout zaten. Je hebt dan nog steeds de hoop dat je in de Golf van Oman in transitiezones terechtkomt en zo in ieder geval wat achterstand op Alvimedica kunt goedmaken. Maar door die omweg ben je net 24 uur te laat met alles. Je komt in een ander weersysteem terecht en je mist de aansluiting.”
“Toen ze de ontdekking hadden gedaan, heeft Sam de hele ploeg bij elkaar gebracht en verteld wat er was gebeurd en dat die grote fout ons 150 mijl zou kosten. Dan baal je daar natuurlijk ontzettend van, maar wat doe je? Je kunt het niet veranderen, het is zoals het is. Onze groep heeft dit verbazingwekkend sterk opgepakt. Iedereen heeft zo’n enorme motivatie om verder te knokken. Ook al lag de leider op een gegeven moment 300 mijl voor. De hoop bleef dat we MAPFRE of Alvimedica nog konden pakken. We probeerden continu om de boot zo hard mogelijk te varen, omdat we steeds dachten: ‘Er komen nog kansen’. Daarmee help je elkaar ook. Wat wij samen hebben, is denk ik echt wel iets moois. Er wordt geen ruzie gemaakt en er worden geen vingers gewezen.”
