Dit is het verhaal van een “een feniks die uit zijn as herrees maar er al snel naar terugkeerde”. Dit is het verhaal van de J/39 CLUBRACER die werd gekocht bij Accastillage Diffusion Auray een Beneteau subdealer in Bretagne en in Antwerpen volledig in ere werd hersteld. Dit is het verhaal van een glorieuze refit met een (bijna) dramatische afloop.
Het begint allemaal als volgt. Kat: “Als ik genoeg geld had, zou ik een nieuwe 40-voet J-Boat kopen, wat vind jij daarvan?” Ice: ” Ik heb ooit tijdens de Ramsgate Week in Engeland een J/39 zien varen die zo goed zeilde en presteerde dat ik meteen groot respect had voor dit ontwerp.”
J/39
Diezelfde avond zoeken we op het internet naar verschillende boten van dat type die te koop staan. Ice is onmiddellijk gecharmeerd door een J/39 in Trinidad voor een zeer aantrekkelijke prijs in USD. Maar in Frankrijk is er een J/39 te koop met een in de fabriek geïnstalleerde stuurwieloptie en deze geniet de voorkeur.
Ice: “We vonden deze J/39 op een Franse werf in de buurt van La Trinite Sur Mer. Ze was meer dan 6 jaar geleden op de scheepswerf achtergelaten. Mijn vrouw Kathleen en ik kochten deze mooie cruiser/racer en begonnen haar in de zomer van 2011 op te knappen. We trachten om haar voor de zomer van 2012 terug te water te laten.”
En ja hoor, in het voorjaar van 2012 ziet CLUBRACER er, na maandenlang hard labeur, prachtig uit en zal ze gebruikt worden voor doublehanded regatta’s, als persboot (voor www.clubracer.be) en last but not least, voor zeilvakanties.
Het loopt niet helemaal lekker met deze boot
Kat: “Het loopt al van in het begin niet helemaal lekker met deze boot. We hebben tijdens de maidentrip motorpech op de Schelde, op hetzelfde moment laat de marifoon het afweten en op de één of andere manier voelt de boot niet goed aan. Ze heeft wel uitstekende zeileigenschappen en we hebben veel plezier met hoe ze onmiddellijk elk zuchtje wind opvangt en snelheid maakt. Misschien heeft dat ons verblind voor andere voortekens”
Ice: “Die voortekenen waren er zeker. Ik kreeg de mast niet op spanning en de boot was niet stijf.”
In de zomer van 2012 vertrekken we, na enkele proefvaarten op de Schelde, op reis. Het plan is om via het Kanaal naar de Scilly eilanden en Ierland te zeilen.
Antwerpen – Dieppe
Kat: “Vijftien mijl voor Fécamp staat een zee die ik nooit gezien heb. Golven van 1,5 m, zo steil en zo kort op elkaar dat er geen ontkomen aan is. In elk golfdal smijt ze zich met zo’n geweld neer dat de tanden bijna uit onze bek geklopt worden. Tot overmaat van ramp krimpt de wind van NW over W naar ZW. Pal op kop dus. Wij zijn moe na een dag en een nacht op zee. In laveren hebben we hoegenaamd geen zin. Moeizaam verworven mijlen afgeven is echter de allerlaatste optie. Ik begin mij hoe langer hoe meer ongemakkelijk te voelen. De grillige hoge muren van Etretat komen steeds dichter. Overstag en verder. Het gevoel van onbehagen neemt toe. We ontwijken elkaars blik. De beslissing om terug te keren willen we letterlijk niet in elkaars ogen lezen.
Ice zet de voorstag op spanning en plots weigert de hydraulische pomp dienst. Als slappe was hangen de zeilen aan een wiebelende mast. Ondertussen véél wind en véél golven. Dit ziet er zéér, zéér slecht uit. Ik loop snel naar binnen om de Imray bijbel te raadplegen (bij gebrek aan ander geloof). Fécamp: vermijden bij harde, aanlandse wind, extreme branding, diepte 1,5m . Gevaarlijk bij laagwater (het was 2 uur voor laagwater). Toen had ik het gehad. Terug naar Dieppe.”
In Dieppe doen we een dag later nog een valse start maar we moeten alweer terugkeren omdat de motor het opnieuw begeeft. Het lijkt wel alsof het universum alles uit de kast haalt om te vermijden dat we naar de Scilly’s varen.”
Dieppe- Falmouth- Scilly Islands
Vanuit Dieppe wachten we een geschikt weather window af. We vertrekken een paar dagen later naar Dartmouth waar we 43,5 uur later (ongedeerd) aankomen. Van daaruit zeilen we naar Falmouth en via Lizard Point steken we tenslotte over naar de Scilly’s.
Water in de bilges
Er zijn geen havens laat staan jachthavens op de Scilly’s. We gaan voor anker op St.-Mary’s, het grootste eiland met de grootste community. Net voor we van boord willen gaan, zie ik door de handgreep van het vloerpaneel ter hoogte van de keuken, net onder de planken, water. Er staat water in de bilges, veel en het is zout! We heffen de vloerplanken op en pompen het water weg. Op het eerste zicht is er niks abnormaal te zien. We besluiten om toch onze wandeling te maken en even te bekijken wat er gebeurt.
Als we twee uur terugkomen staat er opnieuw zoveel water in de bilges. We hebben duidelijk een probleem. We liften alle vloerplaten en vinden al snel de oorzaak…
Het ergst denkbare is gebeurd. De kielbox vertoont diepe scheuren en maakt water. Ik leg mijn vinger op de grootste scheur en voel deze openen en sluiten in de deining. De kiel beweegt! De vakantie is voorbij, het lijkt erop dat we onze boot kwijt zijn… (Lees verder onder de foto’s)
Stranden indien nodig
Ok, havenmeester oproepen, verzekeringsmaatschappij inlichten, weerbericht opvragen, de wacht houden bij de kiel, om de beurt slapen, wanhopig zijn, de polis lezen en herlezen, met de verzekeringsagent bellen (we krijgen toestemming om de boot op het strand te varen als de kiel afbreekt), de kiel checken, foto’s nemen, jezelf in twijfel trekken, wachten op de salvage man, de kiel checken, de kiel checken…
Let’s take this one step at a time.
De salvage man verschijnt twee dagen later. Peter Falck is een zeer efficiënte Duitser en trommelt al snel plaatselijke duikers en lassers op. De duikers komen al snel met de eerste dramatische foto’s. Er loopt een scheur van voor tot achter langs de kiel. En er wordt eerst gecheckt of we nergens tegenaan gevaren zijn. Neen dus.
Peter Falck: “OK, Let’s take this one step at a time.”
Dan gaan de lassers aan het werk. Eerst worden de kielbouten verlengd, vervolgens wordt een U-profiel over de bouten geschoven en op de spanten geplaatst. Zo wordt de kiel terug tegen de romp geperst. Even eenvoudig als ingenieus. We moeten terug de zee op met de boot want op de Scilly’s is geen mogelijkheid om haar uit het water te laten. We moeten met de voorlopige kielconstructie 65 mijl terug over open zee naar Falmouth, waar de boot uit het water gehaald zal worden. Spannend.
(Lees verder onder de foto)
Uit het water in Falmouth
Als de boot bovengehaald wordt in Falmouth staan we oog in oog met onze nachtmerrie en dringt de volledige omvang van de situatie rauw tot ons door. We crashen allebei. Het is werkelijk zo erg als het eruit ziet: die kiel staat gewoon scheef. Hoe hebben we dit nìet kunnen zien?
De kiel is één probleem maar de sandwichconstructie is bovendien helemaal nat. Na wat over en weer gebel met de verzekeringsmaatschappij wordt besloten om de boot te verkopen als wrak. De herstellingskosten zijn vele malen hoger dan de prijs waarvoor de boot verzekerd is. Toch zal ze nog met deze kielconstructie op eigen kiel naar Duitsland varen en daar helemaal worden opgemaakt. We weten niet wat er van haar geworden is. De verzekering betaalt ons uit voor onze bootmiserie maar de woorden van Peter Falck zullen mij altijd bijblijven:
“Jullie zijn door het oog van de naald gekropen, als de kiel was afgescheurd terwijl jullie nog op zee waren, dan hadden jullie dat niet overleefd.”
(Lees verder onder de foto’s)
Oorzaak
We hebben ons suf gepiekerd over de oorzaak. We komen tot de conclusie dat de kiel waarschijnlijk slecht hersteld is geweest. De verkopers hadden ons moeten inlichten. Hier hangen levens van af. Achteraf gezien hadden we moeten weten dat er iets niet juist was met deze boot. Hij was heel goedkoop. De dealer wilde niet dat we de boot, vòòr de refit, op eigen kiel van Frankrijk naar België zouden varen. Dat hadden we vreemd moeten vinden.
Gevolg
Na zulk een traumatische gebeurtenis krijg je te maken met allerlei emoties: angst, verdoving, schok, verdriet, schuldgevoel, boosheid en hulpeloosheid maar in de eerste plaats maakte het ons zeer alert voor kielproblemen. We zijn er ons van bewust dat er enorm veel tweedehandszeiljachten op de markt moeten zijn waar je geen idee hebt van eventuele opgelopen kielschade. Die wetenschap maakt dat we een enorme voorstander zijn van meer controle bij verkoop. Nogmaals hier hangen levens vanaf.
Het moet gezegd zijn dat we na de refit en voor onze eerste reis een technische keuring hebben gehad om een taxatiewaarde te laten vaststellen via verzekeringsmaatschappij Delta Lloyd. Tijdens deze keuring heeft de expert een complete structurele inspectie uitgevoerd inclusief mast, verstaging en kielconstructie. Er werden geen mankementen opgemerkt en onze boot kreeg een vaste waarde voor een all-risk verzekering. Geluk bij ongeluk stond er in onze polis ook verzekerd voor verborgen gebrek.
gerelateerde artikels:
https://www.clubracer.be/kielbreuken
